طمع

  طمع، زداينده حكمت
    الطَّمَعُ يُذهِبُ الحِكمَةَ مِن قُلوبِ العُلَماءِ.(7/3310؛ كنزالعمال: 7576)    

طمع، حكمت را از دل دانشمندان مي‏برد.

آن تخته سنگ لغزنده‏اي كه پاي علما روي آن استوار نمي‏ماند، طمع است.

زنهار از طمع، كه اين خود فقري است نقد.

عاقبت به خيري

  ترس از عاقبت به خير نشدن
    لا يَزالُ المؤمنُ خائفاً من سُوءِ العاقِبَةِ، لايَتَيقّنُ الوُصولَ الي رِضْوانِ اللَّهِ حتّي يكونَ وَقتُ نَزْعِ ‏رُوحِهِ و ظُهورِ مَلَكِ المَوتِ لَهُ.(3/1366؛ بحار: 71/366)    
مؤمن پيوسته از بد فرجامي هراسان است و تا زمان جان كندن و ظاهر شدن ملك الموت در برابرش، يقين ندارد كه به رضوان و خشنودي الهي خواهد رسيد (يا نه).