فارسي من ((حسن لبه )) است و در كتاب هاي قديم از من به نام ((حصني لبان )) ياد شده است . فرنگي ها و داروسازان به من ((پژ آن )) مي گويند. من يك ماده ي صمغي هستم بابوي معطر كه در اثر شكاف در تنه درختاني بيرون مي آيم كه در عربي به آنها ((ضروف )) و در زبان فرنگي ((استيراكس )) گويند. اين درختان مخصوص نواحي حاره و استوايي بوده ، و در عربستان ، آفريقا و هند و مالزي به عمل مي آيند. در جنوب ايران نيز كشت آن ها امكان پذير است .
تركيبات من بر حسب نوع گياه و منشا توليد آنها فرق مي كند و به دو دسته تقسيم مي شود، اول نوع سيامي كه در حدود 39 درصد مواد عطري و 5/1 درصد وانيلين دارد. دوم نوع سوماترايي كه داراي 26 تا 35 درصد مواد عطري و چند ترشي است .
من مقوي قلب و باعث سرور و شادماني هستم ، چه به صورت خوراكي مصرف شوم ، و چه از بخور من استفاده كنند. من داراي اثر خلط آور هستم و در مورد نزله و برونشيت مزمن و ضد عفوني كردن مجاري تنفس تجويز شده ام . در مصارف خارجي بهترين التيام دهنده ي زخم ها و بند آوردن خون بوده ، و معمولا بعد از كشيدن دندان از تنتور من استفاده مي كنند.
ماليدن من بر سر و پيشاني ، آبريزش چشم و بيني را كم مي كند. چكاندن محلول روغني من ، درد گوش را تسكين مي دهد. خوردن من جهت تقويت معده و درمان پيچش شكم مفيد است . شستشو با من جهت تقويت مو و جلوگيري از ريزش آن نافع است . مقدار خوراك من نيم تا دو گرم است ، و بيشتر به صورت تنتور مصرف مي شوم .