به فارسي به من ((انبه )) مي گويند و اعراب آنرا معرب كرده ((انبج )) خوانده اند در كتب قديمي ((موانبه )) و نغزك نيز ذكر شده است .
زادگاه اوليه من هندوستان و نواحي استوايي است و اكنون در بلوچستان است . غرغره ي اين عصاره ، مخلوط با كمي آب جهت دردگلو و اورام لوزتين بكار مي رود. پوست من داراي 15 تا 18 درصد تانن است ، و يك قاشق چاي خوري كوبيده آن دو مرتبه در روز براي معالجه اسهال كافي است ، برگ هاي مرا در هندوستان به يك دسته از پستانداران كه سم آنها دو شقه است مي دهند و از ادرار آن ها رنگ زردي مي گيرند كه در رنگرزي و نقاشي بكار مي رود، صمغ درخت من كمي در آب حل مي شود و از انواع صمغ عربي است .
درخت من از بزرگتر از درخت گردو است . ميوه من ابتدا گس و بعد ترش مي شود، و در اثر زياد ماندن در روي درخت ، كم كم شيرين مي گردد.
ميوه من بوي خوشي نظير عنبر دارد، مقوي جسم و روح و اعضاي دستگاه گوارش است . كليه و مثانه را باز و تقويت مي كند - دهان را خوشبو كرده ، و رنگ چهره را باز مي كند. براي خفقان سرفه - سياه سرفه - تنگ نفس و انواع سردرد و معالجه اسهال و دردهاي قولنجي زياد تجويز مي شود. مسكن عطش بوده ، اشخاص لاغر را فربه مي نمايد. پيشاب آور و ملين است . زياده روي در خوردن من براي صاحبان مزاج گرم خوب نيست ، و خوردن من در شكم خالي ناراحت كننده مي باشد مخصوصا نبايد ترشي مرا در موقع گرسنگي خورد، بلكه بهتر است ، آنرا در نيمه دوم غذا، يعني موقعي كه التهاب گرسنگي خوابيد همراه با خوراك تناول نمود. مربا و ترشي من ، براي تقويت معده اثري نيكو دارد.