آويشن يکي از قديمي ترين گياهان دارويي و ادويه اي است . تيموس کلمه اي يوناني و به معناي شجاع مي باشد و به طوري که زنان يونان باستان اين گياه را به لباس شوهرانشان که عازم جنگ بودند مي دوختند . زيرا آنها معتقد بودند آويشن سبب شجاعت و در نتيجه پيروزي آنها در جنگ مي شود . آويشن گياهي است خشبي و چند ساله . منشأ آن نواجي مديترانه گزارش شده است و در جنوب اروپا در سطوح وسيعي کشت مي شود .ريشه آويشن مستقيم ، کم و بيش چوبس و انشعابهاي فراواني دارد و سافه آن مستقيم و چهار گوش است . ارتفاع اين گياه متفاوت و بين 20 تا 50 سانتي متر مي باشد . برگها کوچک ، متقابل و کم وبيش نيزه اي شکل ، بدون نوک و دمبرگ ، پوشيده از کرکهاي خاکستري رنگ و حاوي اسانس هستند . گلها کوچک و به صورت مجتمع در قسمت فوقاني ساقه هايي که از بغل برگها خارج مي شوند روي چرخه هايي مجتمع پديدار مي شوند . ميوه چهار بذر به رنگ قهوه اي تيره وجود دارد . بذر آويشن بسيار ريز بوده و وزن هزار دانه آن 25/0 تا 28/0 گرم است .
قسمت دارويي :
پيکر رويشي آويشن حاوي اسانس است . از اين رو داراي بويي مطبوع مي باشد . پيکر رويشي در مرحله گلدهي از بيشترين مقدار اسانس برخوردار است .
خواص درماني :
اسانس آويشن خاصيت ضد باکتري و ضد قارچي دارد . مجموعه مواد موثر آويشن خلط آور است و ار آن براي معالجه سرفه استفاده مي شود .
خواص آويشن از نظر ائمه :
داروي امير المومنين (ع) است و ميفرمود که آويشن براي معده خملي مي آورد مانند خمل (پرز) قطيفه و سفوف آن پيش از غذاي صبح براي رطوبت مفيد است
خوراکي است و به صورت جوشانده مصرف ميشود.
بخور آن براي سرماخوردگي مفيد ميباشد.