الف) استعمار و استکبار خارجي

ب) رشد نظام سرمايه داري

ج) مستبدین بدين داخلي

د) مسلک هاي استعماري

ه) روشنفکران غربزده

و) جريان ها و گروهک هاي ضد انقلاب و معاند

ز) عدم آگاهي و ناآشنايي با احکام پوشش و لباس.

ح) تعليم و تربيت نادرست

ط) اقلّيت هاي مذهبي

ي) ضعف هاي اعتقادي و اخلاقي

س) بدآموزي برنامه هاي تلويزيوني و فيلم هاي سينمايي و مطبوعات

ع) عوامل رواني

ف) عوامل اقتصادي و اجتماعي (ستار هدايتخواه، 1375، ص151- ص172)

کيفيت پوشش

قرآن کتاب هدايت انسان به سرمنزل سعادت در دنيا و آخرت است. در اين کتاب انسان ساز آيات متعددي در ارتباط با حدود و احکام حجاب آمده است.

بر اساس بخشي از آيه ي 31 سوره ي نور:

زينت هاي زنان 2 نوع است: زينت هاي نهان و زينت هاي آشکار

پوشيدن نوع اول واجب است، اما پوشيدن نوع دوم واجب نيست.

همه ي مفسران و علماء اتفاق نظر دارند که طبق اين آيه زنان بايد بدن و موي خود را از نامحرم بپوشانند. بنابر اين آيه زنان حق ندارند زينت هايي را که معمولاً پنهان است آشکار سازند. هرچند اندامشان نمايان نشود، و به اين ترتيب آشکار کردن لباس هاي زينتي مخصوصي را که در زير لباس هاي عادي يا چادر مي پوشند، مجاز نيست چرا که قرآن ظاهر ساختن چنين زينت هايي را نهي کرده است.

در ادامه آيه به زنان دستور مي دهد که «آن ها بايد مقنعه هاي خود را بر روي سينه و گريبان خويش قرار دهند».

فقهاي اسلام گفته اند: از اين آيه مي توان استفاده کرد که پوشيدن صورت بر زن واجب نيست، زيرا از آن صحبتي به ميان نيامده و تنها از پوشش سر و گريبان صحبت شده است.

حدود پوشش و حجاب اسلامي

به طور کلي با دقت در آيات و روايات و آراء فقها، مي توان گفت که حجاب و پوشش زن مسلمان بايد داراي 3 ويژگي باشد:

نخست: اينکه تمام اعضاي بدن از فرق سر تا ناخن پا (به جز دست ها تا مچ و گردي صورت) را بپوشاند.

دوم: تمام برجستگي ها و پستي و بلندي بدن زن را بپوشاند، به طوري که حجم بدن زن نامشخص باشد.

سوم: توجه نامحرم را به خود جلب نکند و تحريک آميز نباشد.

بر اساس ويژگي اول؛ هر لباسي که در آن قسمتي از بدن زن آشکار باشد، ولو چند تار مو، يا چند سانتي متر بالاتر از مچ و يا پاها و لباس ها و جوراب هاي نازکي که بدن در زير آن ها پيداست، روسري هايي که قسمتي از زير چانه يا گردن را نمي پوشاند و... از دايره ي حجاب اسلامي خارج است.

بر اساس ويژگي دوم؛ لباس هايي که برجستگي هاي بدن را نشان دهد و حتي جوراب هاي ضخيمي که حجم ماهيچه هاي بدن را نشان دهد، در صورت تهيیج آميز بودن از محدوده ي حجاب اسلامي بيرون است.

و بر اساس ويژگي سوم: هر نوع پوشش و رفتار يا گفتار عشوه آميز و محرک و يا رنگ و مدل لباس يا آرايش و عطر و يا آشکار کردن زيور آلات که سبب جلب نظر نامحرم مي گردد، حرام و از دايره ي حجاب اسلامي خارج است.

همين جا لازم است به اين سئوال پاسخ داده شود که: آيا همه ي مانتوییها  بي حجابند؟

يا انکه فقط با چادر بر سر کردن حجاب اسلامي تأمين مي شود؟

در پاسخ بايد گفت: اصولاً در اسلام اسم مانتو، چادر و... ملاک نيست، هر لباسي که ملاک هاي سه گانة پيشين را دارا باشد، مصداق حجاب اسلامي است. هر نامي که مي خواهد داشته باشد.

(ستار هدايتخواه،1375، ص 174- ص 196)

رنگ پوشاک

رنگ لباس در قبال دخالت علل و عوامل مؤثر حاد و محسوس ديگري از نظر رفاه حال و تأمين سلامتي و اعتدال جسمي و روحي، ظاهراً مؤثر و مهم به شمار نمي آيد ولي مطابق اصول تأثير رواني رنگ ها در انسان و عکس العمل هاي حياتي، اين تأثيرپذيري در اين مورد نيز صادق است.

از نظر رواني پوشاک سفيد مانند نور و روشنايي اثر محرک عمومي در انسان داشته و از عوامل مؤثر در ايجاد سرور و انبساط خاطر بوده و مفرّح و دلگشاست و به همين لحاظ است که باز هم به طور تجربي و در بسياري از موارد به جهت ضرورت و برحسب موقعيت هاي شغلي و حرفه اي، بشر روحاً و فطرتاً ترجيح داده است که از پوشاک سفيد استفاده کند.

به طور کلي از نظر اسلام، بهترين رنگ براي لباس، در درجه ي اول رنگ سفيد و سپس رنگ هاي ديگر است.

اسلام به جهت اهميت خاصي که به روابط زن و مرد قائل شده است، در باب پوشاک نيز، لباسي که سبب جلب توجه و تحريک حالات و اميال شهواني مردمي شود، قبول نمي کند و چون چادر مشکي يا جوراب و کفش سياه از اين نظر امتيازاتي دارد، لذا در حکم موارد استثنايي است که مي تواند مورد استفاده قرار گيرد. بنابراين در مقام مقابله با جنس مخالف استفاده از پوشاک سياه براي بانوان اثرات مطلوبي از نظر تخفيف حالات و اميال جنسي دارد. (کاظم بني اسدي، 1382، ص19)

لباس متحدالشکل

براي لباس متحدالشکل در زبان فارسي اصطلاح معين و خاصي وجود ندارد ولي اصطلاح عمومي عنوان «اونيفرم» در مواردي که گروهي با لباس مشابه و هماهنگ ظاهر مي گردند به کار برده مي شود.

اونيفرم به لباس يکسان و متحدالشکلي اطلاق مي شود که گروهي، قشري يا صنفي از مردم آن را به تن کرده و بدين وسيله موقعيت هاي شغلي يا صنفي خود را اعلام و از گروه هاي اجتماعي ديگر متمايز مي گردند مانند نظاميان، روحانيون و... (کاظم بني اسدي، 1382، ص 20)