در طول زندگي حتما با افرادي برخورد كرده ايد كه بسيار گوشه گيرند و ارتباط کمي با ديگران دارند. به اين افراد مردم گريز گفته ميشود.
هر چند اين افراد خجالتي هستند، ولي غيرمعاشرتي نيستند و حتي تمايل فراواني به داشتن رابطه با ديگران دارند، ولي دلشان ميخواهد ديگران تضمين هاي بسيار محكم و غيرمعمول به آنها بدهند، مبني بر اين كه بدون هيچ گونه خرده گيري و انتقادي، آنها را بپذيرند.
شيوع اين اختلال بالاست به طوري كه 1 تا 10 درصد از جمعيت عمومي به آن مبتلاست.
اين بيماران حساسيت مفرطي به طرد شدن از سوي ديگران دارند و صفت شخصيتي عمده آنها كمرويي است. در صحبت كردن اين افراد، عدم قطعيت و فقدان اعتماد به نفس واضح است و معمولا با تواضع و شكسته نفسي حرف ميزنند.
خيلي وقتها ممكن است اظهار نظرهاي ديگران را طوري تفسير كنند كه گويي تحقير يا توهين به آنها بوده است.
اين افراد معمولا مشاغل حاشيه اي انتخاب ميكنند، پيشرفت چنداني در كار خود نمي كنند و به دنبال اقتدار بيشتر هم نمي روند. اين افراد معمولا هيچ دوست صميمي ندارند.
روان درماني
در روان درماني اين بيماران بايد رابطه اعتمادآميزي با آنها ايجاد کرد. سپس بايد در برابر ترسآن ها، به ويژه ترسي كه از طرد شدن دارند، موضعي پذيرا و تاييدكننده اتخاذ كرد و در نهايت بيمار را تشويق كرد كه از لاك خود بيرون آيد تا بر آنچه از ديد او تحقير و طرد و شكست جلوه مي کند، پيروز گردد.

بيمار بايد مهارتهاي اجتماعي تازهاي را كه به وي آموخته ميشود، در خارج از جلسه درمان تمرين كند، اما بايد مواظب بود تا بيمار دچار شكست نشود و اعتماد به نفس وي خراب تر نگردد.
گروه درماني و جرات آموزي نيز مفيدند. جرات آموزي هم يكي از اشكال رفتار درماني است كه به بيمار مي آموزد نيازهاي خود را با صراحت بيان كند و اعتماد به نفس خود را ارتقا دهد.
دارو درماني
اگر بيمار دچار اضطراب و افسردگي شده باشد، ميتواند تحت نظر روانپزشک از داروهايي چون آتنولون و در بعضي از موارد از خانواده بتا بلوكرها يا دوپامينرژيك استفاده كند.
داروهاي سروتونرژيك ميتوانند حساسيت بيمار به طرد شدن را كم كنند و داروهاي دوپامينرژيك به صورت نظري ميتوانند رفتار جستجوي تازگي را در اين بيماران ايجاد كنند.