قصه‌هايي هست از تشرّفات افرادي که فکرشان کوتاه بوده و از امام پول، زن، سلامتي و امثال آن را مي‌خواسته‌اند. اينها همه خوب است. ولي چرا انسان از حضرت آن چيزي را که خود آن حضرت از خدا مي‌خواهد طلب نکند؟ به همين دعاي حضرت در ماه رجب توجه کنيد، حقيقتاً براي ما آموزنده است، ما هم همين‌ها را از خدا بخواهيم: «واحتم لي في قضائک خير ما حتمت؛ از قضاهاي خودت، بهترينش را براي من تقدير فرما.»
«واختم لي بالسعادة فيمن ختمت؛ مرا از کساني قرار بده که امرشان را در اين ماه به سعادت ختم مي‌فرمايي.» «واحيني ما أحييتني موفوراً و أمتني مسروراً و مغفوراً؛ زنده‌ام بدار در حالي که از الطاف و رحمت‌هايت، حظّي وافر داشته‌ام و بميرانم در حالي که مسرور و آمرزيده باشم.» «واجعل لي إلي رضوانک و جنانک مصيراً 1؛ برايم راهي به بهشت و رضوان خودت مقرّر فرما.»
او رضوان و رضاي خدا را مي‌طلبد. ما هم همين‌ها را بطلبيم که هيچ چيز بالاتر از رضاي خدا و بالاتر از محبّت خدا و اولياي خدا وجود ندارد.
از امام زمان(عج) بخواهيم که برايمان استغفار کند. يکي از چيزهايي که خيلي مهم است، استغفار است. استفغار، پوشاننده سيّئات است. اگر طلبِ مغفرت جدّي باشد منجر به مغفرت مي‌شود. يک وقت انسان خودش استغفار مي‌کند، يک وقت ديگران برايش استغفار مي‌کنند، رفقا برايش استغفار مي‌کنند، آن هم مؤثر است امّا راه سومي هم وجود دارد که بهتر از دو راه قبلي است و آن اين است که انسان به حجّت وقت متوسّل شود و از آن حضرت بخواهي که يابن رسول الله! شما برايم طلب مغفرت کنيد. من اين مطلب را از اين آيه شريفه مي‌گويم:
وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّلَمُواْ أَنفُسَهُمْ جَآؤُوكَ فَاسْتَغْفَرُواْ اللّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُواْ اللّهَ تَوَّابًا رَّحِيمًا

2؛ اگر آنان وقتي که به خود ستم کردند، پيش تو مي‌آمدند و از خدا آمرزش مي‌خواستند و پيامبر نيز براي آنان طلب آمرزش مي‌کرد، قطعاً خدا را توبه‌پذير مهربان مي‌يافتند.
از پدر حقيقي خود بخواهيم که او برايمان طلب مغفرت کند. يعني از امام زمان(عج) درخواست کنيم که بعد از توبه حقيقي، براي ما طلب مغفرت کند زيرا او «وجية عندالله» است. او محمود خداست، او وليّ خداست، او همه کاره عالم است اين توبه اگر با آن لطفِ مغفرت توأم شود قطعاً کارساز خواهد بود.
خداوند به پيامبرش مي‌فرمايد اگر اينها که خلاف کرده‌اند، پيش تو مي‌آمدند و از من طلب مغفرت مي‌کردند، تو هم برايشان استغفار مي‌کردي ـ اگر اين دو استغفار با هم ضميمه مي‌شد ـ آن وقت «لوجدوا الله توّاباً رحيماً» نمي‌فرمايد: «يغفرالله لهم»، يعني خدا ايشان را مي‌آمرزيد. بلکه مي‌فرمايد: «لوجدوا الله توّاباً رحيماً» تعبير بسيار جالبي است. يعني در صورت استغفار خودشان و استغفار رسول خدا، در وجودشان مي‌فهميدند و مي‌يافتند و درک مي‌کردند که خدا آنها را آمرزيده است. يعني در آن صورت غفوريّت و رحمانيت خدا را درک مي‌کردند.
آن وقت، حجّت خدا، رسول الله (صلي الله عليه و آله) بود و حالا حجّت وقت، امام زمان (عج) است. به خدا قسم اگر ما از امام زمان (عج) بخواهيم برايمان استغفار خواهند کرد. در ساحتِ مقدّس اينها بخل راه ندارد. امام زمان (عج) خليفه خداست، مظهر تامّة حق است، اسم اعظم خدا، الان امام زمان است. اگر جدّاً بخواهيم، حضرت دعا مي‌کنند، طلب مغفرت مي‌کنند، آنگاه انسان، غفوريّت و رحمانيّت خدا را لمس مي‌کند.
برادران يوسف، بعد از آزار يوسف(عليه السلام)، وقتي متوجه شدند بدکاري کرده‌اند، پشيمان شدند و از پدر خواستند که «قَالُواْ يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ »3 گفتند: پدر جان! تو پيش خدا با آبرو هستي، رسول و پيغمبر خدا هستي، پيش خدا آبرو داري، ما گناهکاريم پشيمانيم، از تو مي‌خواهيم که برايمان طلب مغفرت نمايي، يعقوب (ع) هم پذيرفت.
ما هم از پدر حقيقي خود بخواهيم که او برايمان طلب مغفرت کند. يعني از امام زمان (عج) درخواست کنيم که بعد از توبه حقيقي، براي ما طلب مغفرت کند زيرا او «وجية عندالله» است. او محمود خداست، او وليّ خداست، او همه کاره عالم است اين توبه اگر با آن لطفِ مغفرت توأم شود قطعاً کارساز خواهد بود.

الان هم رسول خدا زنده است، بايد از رسول خدا بخواهيم، از امام زمان بخواهيم و عرض کنيم: يابن رسول الله! اي عزيز فاطمه (س)! تو مي‌داني ما بيچاره هستيم و پناهي نداريم، يکي از القاب شما «غوث» است. يعني پناه بي پناهان! شما پدر حقيقي ما هستيد. ما بچه‌هاي بدي هستيم ولي شما پدر خوبي هستيد، ما نوکرهاي بدي هستيم، اما شما خوب آقايي هستيد. ما کجا برويم، به چه کسي بگوييم و به که پناه ببريم؟ ما شما را دوست داريم و تو از قلب ما خبر داري، در زيارت دارد «ولي حقّ موالاتي» دوستي، حق مي‌آورد، ما حقِّ موالات داريم. به شما اميد داريم و از شما مي‌خواهيم که شما به ما تصدّق کنيد. که خدا صدقه کنندگان را جزاي خير مي‌دهد. دست گدايي ما به سوي شما دراز است.