همه ما با زوجی آسمانی که سراسر وجودشان مملو از اسوه و الگو بود و در ریز ترین نکات خانه داری ، همسر داری، تربیت فرزند و ... می توانیم به آنها اقتدا کنیم، آشنا هستیم . حضرت زهرا (س) و حضرت علی(ع) انسان هایی شیفته بودند که با الهام از عشقی درونی ، خانه ای پر مهر را گستردند. روزى امیرالمؤمنین على (ع ) از فاطمه (س) طعام خواست، آن حضرت جواب داد: در نزد من چیزى نیست، جز آنكه دو روز پیش، آن را به تو خوراندم و من آن را براى خود و حسن و حسین نگه داشته بودم. على علیه‏السلام فرمودند: چرا در طول دو روز مرا مطلع نكرده‏اى، تا برایتان چیزى تهیه مى‏كردم؟ فاطمه (س) گفت: من از خدایم شرم كردم تو را به كارى بگمارم كه قدرت تهیه و خرید آن را ندارى.  

حضرت امام باقر علیه‏السلام مى‏فرمایند: «براى زن هیچ شفاعتى به اندازه‏ى رضایت شوهر مفید و ثمربخش نیست.... » (4)

فاطمه (س) با الهام از دستورات الهى و پدر بزرگوارش، نسبت به امیرالمؤمنین فوق‏العاده علاقه‏مند بود و هرگز برخلاف رضاى او گام برنمى‏داشت و برخورد و زندگیش با مولا طورى بود، كه غمها و غصه‏هاى وارده در بیرون از خانه، با دیدار فاطمه (س) برطرف مى‏شد، و حضرت على علیه‏السلام خود در این باره مى‏فرمایند:  سوگند به خدا، من هرگز زهرا را به خشم نیاوردم و او را به كارى مجبور نساختم تا اینكه مرا در فراقش گرفتار ساخت و متقابلاً او نیز مرا خشمگین نساخت، و هیچ وقت نافرمانى نكرد و هرگاه من با او دیدار مى‏كردم، غمها و غصه‏هایم از دلم برطرف مى‏شد. (1)این حدیث از عشق و علاقه‏ى شدید متقابل دو همسر معصوم حكایت مى‏كند، كه در طول زندگى آنان نه تنها كوچكترین اختلافى پیش نیامده است، بلكه مشكلات خارجى و اجتماعى با دیدار محبت‏آمیز آنها مرتفع مى‏گردید. گریه فاطمه (س) براى على (ع) در حال مرگ  شدت علاقه فاطمه به امیرالمؤمنین را در بر دارد.

 و بالاخره چون خبر شهادت زهرا را به على (ع) دادند، آن حضرت در حال حركت به زمین افتاد و هرچه خواست بلند شود ممكن نشد.(2) احادیث و قضایاى تاریخى نشان مى‏دهد، كه در میان على و فاطمه علیهماالسلام محبت، عشق و علاقه‏ى فوق‏العاده‏اى حاكم بود، كه در فراق فاطمه، على به حالت غشوه مى‏افتد و صبر و توانش به ناتوانى و كم‏صبرى تبدیل مى‏گردد، و فاطمه علیهاالسلام نیز هرگز على و یارى على را فراموش نمى‏كند. امیرالمؤمنین چون پیكر پاك فاطمه علیهاالسلام را بر خاك سپرد، دست دعا به سوى آسمان برداشت و در حق زهرا چنین دعا كرد: خدایا! من از دختر پیامبرت راضى هستم. بارالها! فاطمه علیهاالسلام نگران و مضطرب بود، تو او را آرامش بخش، خداوندا! زهرا از دوستان و فرزندان مفارقت كرد، تو او را وصل كن. پروردگارا! به فاطمه علیهاالسلام ظلم كردند تو خود حاكم باش. (3) همه‏ى این فرازها نشان مى‏دهد كه فاطمه‏ى زهرا با داشتن مقام عصمت نسبت به حقوق شوهر چقدر ارزش قائل بوده و چه‏سان نگران بوده است كه نسبت به مقام ارجدار شوهرش على بن ابیطالب (ع) مسئول باشد .

حضرت رسول می فرماید:"هنگامی‌كه شوق بهشت در دلم پیدا می‌شود، گلوی فاطمه را می‌بوسم."

روایت شده كه روزى حضرت على علیه‏السلام و همسرش حضرت زهرا علیهاالسلام به صحرا رفته به هنگام خوردن خرما با گفتن كلماتى مزاح كردند. على (ع) فرمود: اى فاطمه! رسول خدا مرا بیشتر دوست مى‏دارد. حضرت زهرا (س) گفت: از سخن تو عجب است! آیا مى‏شود پیامبر اكرم (ص) تو را بیش از من دوست داشته باشد در حالى كه من میوه‏ى دل او و عضوى از پیكرش و شاخه‏اى از شاخسارش مى‏باشم و غیر از من فرزندى ندارد؟! على (ع) فرمود: اى فاطمه! اگر سخن مرا قبول ندارى بیا تا نزد پدرت حضرت رسول (ص) برویم! سپس آن دو با هم نزد پیامبر رفتند. حضرت فاطمه  پیشدستى كرده گفت: اى رسول خدا! كدام یك از ما دو نفر نزد تو محبوبتریم؟ من یا على؟! رسول خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمود: تو به من محبوبترى و على از تو براى من عزیزتر است. (5)


 مباهات حضرت علی به همسری فاطمه (س)

 شخصیت بزرگی چون علی(ع) به همسری فاطمه(س) افتخار می كند و همسری با او را برای خود فضیلت و ملاك برتری بر دیگران و شایستگی پذیرش مسئولیت های سنگینی چون رهبری جهان اسلام می داند. در جریان شورای شش نفره كه برای تعیین خلیفه تشكیل شده بود حضرت خطاب به سایر اعضا فرمود: «آیا در بین شما به جز من كسی هست كه همسرش بانوی زنان جهان باشد؟»           

  تنها تسلی بخش علی(ع)

  حضرت بعد از شهادت فاطمه خطاب به ایشان فرمودند: با چه كسی آرامش یابم ای دختر محمد؟ من به وسیله تو تسكین می یافتم؛ بعد از تو با چه كسی آرامش یابم  . پس از او آسمان و زمین در نظرم زشت می نماید و هیچ گاه اندوه دلم نمی گشاید. چشمم بی خواب، و دل از سوز غم سوزان است.

 
حال شما قضاوت کنید خانه ای که ساکنان آن سرشار از مهر و وفا و دوستی هستند و در عشق ورزیدن نسبت به هم  با تمام وجودشان سرمایه گذاری می نمایند و به طریقی حتی راه و رسم عشق ورزی را می آموزند شایسته سرمشقی برای عشاق نیستند؟ آیا بهتر نیست با وجود چنین الگوهایی عاشق، در برگزاری روزهایی مثل ولنتاین که ریشه در فرهنگ بیگانه دارد و تفسیر عشق آن با آنچه ما عشق می خوانیم متفاوت است؛ تجدید نظر کرده و روز عشاق را روزی مرتبط با الگوهای اصیل خودمان قرار دهیم؟ و  رفتار آنان را بهانه ای  برای اظهار علاقه ومحبت بدانیم؟

پی نوشت ها:

1ـ بحارالانوار، ج 43، ص 134- عوالم، ج 11، ص 328- جلاءالعیون شبر، ج 1، ص 170.

2 ـ جلاءالعیون 1، ص 219 و بحار ج 43 ص 187

3ـ خصال، ج 2، ص 373- بحارالانوار، ج 103، ص 256- 257- عوالم، ج 11، ص 521.

4ـ سفینه، ج 1، ص 561: لا شفیع للمرأة انجح عند ربّها من رضا زوجها.

5ـ فاطمه الزهراء علیهاالسلام بهجة قلب المصطفى/ احمد الرحمانى الهمدانى/ ص 287.

6-بحار الانوار ج42