نتايج بررسيها حاكي از آن است كه شكستگي لگن، قفسه سينه و نخاع جدي ترين آسيبهايي است كه در هنگام بروز زلزله در شب در مصدومان ايجاد مي‌شود.در زلزله به علت له شدن افراد در زير آوار، مرگ و مير بسيار زياد است و بيشترين ميزان براي كساني وجود دارد كه داخل و يا نزديك اماكن مسكوني به سر مي‌برند در حاليكه اين خطر براي افرادي كه در فضاي باز هستند بسيار اندك است. در طي شب شكستگي لگن، قفسه سينه و نخاع شايع است، حال آنكه در روز آسيب‌هاي بازو، پا، ترقوه و جمجمه به كرات ديده مي‌شود. در برخي موارد ممكن است افراد در حالت شوك و يا سوختگي (حرارتي و يا الكتريكي) قرار داشته باشند. گذشته از اين موارد ممكن است عوارض ناشي از شكستگي‌ و عفونت‌هاي زخم ديده شود. بنابراين گروه‌هاي داوطلب بايد به منظور كمك رساني به خانواده‌هائي كه در مناطق دورافتاده زندگي مي‌كنند سازمان‌دهي شوند. خودداري از راه رفتن بر روي خرابه‌ها، حصول اطمينان از عدم ريزش مجدد ساختمان و مواد مختلف قبل از جا به جا كردن هر گونه سنگ و آجر، استفاده از روشهاي غير مكانيزه، محول كردن عمليات نجات در موارد خطرناك و پيچيده به نيروهاي مجرب، آتش نشاني و امداد گران آموزش ديده از ابتدايي ترين اصولي است كه بايد در اين موارد مورد توجه قرار گيرد. از سوي ديگر، امدادگران نيز به محض رسيدن به فرد مجروح بايد به مواردي از قبيل برقراري و تسهيل تنفس، باز كردن راههاي هوائي فرد آسيب ديده با استفاده از انگشتان براي باز كردن دهان و گلو، خارج كردن دندانهاي مصنوعي، شل كردن يقه، كمربند و لباس استفاده از پتو براي جلوگيري از سرمازدگي مجروح توجه داشته باشند. به زعم محققان، به منظور تعيين محل افرادي كه در زير آوار محبوس شده‌اند و نيز براي تعيين تعداد كساني كه گرفتار شده‌اند و يافتن محلهاي احتمالي آنها (زير پله‌ها، زير زمين‌ها، سطوح شيب دار و غيره) قبل از هر چيز بايد سكوت مطلق رعايت شود، سپس از نقاط مختلف آوار آنان را صدا كرد اگر پاسخي شنيده نشد بايد با ارسال پيام‌هائي نظير ضربه زدن به قطعات داخل تير آهن فرو رفته به داخل آوار يا با استفاده از بلند گو به تلاش ادامه داد. در صورت بروز پاسخ، تماس با افراد مجروح بايد ادامه پيدا كند. پيوستگي ارتباط با فرد محبوس مهم است. حرف زدن با مجروح و جلب اطمينان او امري اساسي است. در حاليكه امداد گران مشغول نجات افراد محبوس هستند، مسئولين حمل و نقل افراد به مركز بهداشت يا بيمارستان‌ بايد برانكارد را آماده كنند. در صورتيكه برانكارد در دسترس نباشد مي‌توان از پتو، تكه‌هاي لباس يا پلاستيك، تخت‌هاي صحرائي، نردبان، در و پنجره و غيره استفاده كرد.

بلند كردن فرد مجروح : برخي اصولي كه بايد رعايت شود اين است كه حركات بايد آرام و هماهنگ صورت گرفته و مطابق دستور العمل امداد گران باشد. فرد مجروح را بايد تا حد امكان كم حركت داد ، سر و گردن و تنه فرد مجروح حتي الامكان در يك راستا قرار گيرد، همچنين در هنگام انتقال بيمار با برانكارد تا پايگاه موقت سر فرد مجروح بايد در جهت حركت برانكارد باشد، از حركات سريع، توقف ناگهاني و تكان دادن بايد اجتناب شود،‌ حامل برانكارد نبايد به طرف عقب راه برود. اگر فرد مجروح نياز به تنفس مصنوعي (دهان به دهان يا ماسك) دارد، امدادگر مسئول بايد بين دو ميله برانكارد و در طرف سر مجروح قرار گيرد به عنوان اولين قدم در حال خارج كردن بيماران صدمه ديده بعد از اطمينان از سلامت راههاي هوائي گرفتن رگ مناسب مي‌باشد.آنچه كه بايد مورد توجه قرار گيرد اين است كه محل رگ گيري از اندام سالم باشد و سپس تجويز مايع آيزوتونيك نرمال سالين به آن شروع گرديده و به ازاي هر اندام صدمه ديده يك ليتر مايع تجويز شود. پژوهشگران در پايان تاكيد كرده‌اند: آتل گيري اندام‌هاي صدمه ديده ، گذاردن collar جهت جلوگيري از تشديد صدمات و آسيب به نسوج نرم و عروق و اعصاب و كم كردن ميزان آمبولي چربي از اهميت بسزايي برخوردار است.