زنی دارم، فلک تایش ندیده/ زدستش هوش وعقل من رمیده

زرُخسارش نگو رحمت به شادی/ زرفتارش دل و قلبم دریده

همه در خواب و در خرناس باشد/ که از خرناس او خوابم پریده

اگر صد من عسل ریزی به رویش/ نشاید خوردنش این ورپریده

زبس سنگین و چاق است هیکل او / اگر باران زند در شُل تپیده

مرتب چشم او دنبال چیزی است/ چه پررّویی بوُد این چشم دریده

همه در فکر غیبت یا که تهمت/ ازاین کارش جهنم را خریده

بگیرد او زمن ایراد بسیار/ نباشد فکر من این خیرندیده

کند خود را بَزک چون دلقک سیرک/ به روی گونه‌اش، سرخاب ماسیده

کنم بهرش فراهم هرچه خواهد/ میان خوردنیها او چریده

اگر با او رَوم اندر خیابان/ طلا چون دید پاهایش سُریده

زبس ولخرج باشد تحفهٔ هند/ به زیر قرض‌ها پشتم خمیده

چو گفتم حال زارم را به ‹‹جاوید››/ بگفت همچون زنی هرگز ندیده

به شعرآورد حال و روز بنده/ چوخواندم شد روان اشکم زدیده