حاصل وجود عشق و همگرايى زن به مرد و بالعكس، با توجه به نيازهاى روانى، اميال و سليقه‏هاى اشخاص متفاوت است. براى عده‏اى جذابيت‏هاى جسمانى مهم است و براى عده‏اى ديگر تديّن، خصوصيت اخلاقى و شخصيت اجتماعى، سلوك، مهارت‏هاى كلامى و خلق و خو اهميت دارد. براى عده‏اى ديگر نيز صفاتى نظير تكيه‏ گاه بودن و صميميت، مهربانى و قدرت. عشق‏هاى قبل از ازدواج كه با علايمى از قبيل افسردگى، گيجى، عدم تعادل جسمانى و توهم كاذب همراه مى‏باشند چنانچه به ازدواج منجر شوند معمولاً ازدواج موفقى نخواهند بود. عاشقى كه گريه و زارى مى‏كند، گيج است و تمركز حواس ندارد، دايم در تپش قلب است، بى‏اشتها و لاغر و پژمرده است، كارهاى روزانه را به خوبى انجام نمى‏دهد و بيشتر در افكار خود به سر مى‏برد تا در واقعيت. در اين حالت معمولاً فرد نمى‏تواند تصميمى به جا و منطقى بگيرد. عشق‏هايى كه قدرت تجزيه و تحليل نكات مثبت و منفى را از زن و مرد مى‏گيرد به گونه‏اى كه فقط خوبى‏هاى معشوق را مى‏بيند عاقبت خوشى ندارد.
عده‏اى معتقدند عشق به معناى نبودن تعارض در زندگى است و مى‏گويند وقتى تعارض و كشمكش باشد عشق جايگاهى ندارد. آنچه مسلم است حصول عشق واقعى تنها زمانى ميسر مى‏شود كه دو نفر بتوانند خود را در كانون هستى ديگرى درك و تجربه كنند. واقعيت انسان فقط در همين درك و كانون هستى است. بنياد عشق را مى‏توان در اينجا دانست. عشقى كه بدين گونه درك شود دايمى است، ركود نيست، حركت است، رشد است، بالندگى است. حتى اگر ميان دو نفر هماهنگى يا تعارض، غم يا شادى وجود داشته باشد اين امر در برابر اين حقيقت اساسى كه هر دو يكديگر را درك مى‏كنند و احساس يگانگى دارند در درجه دوم اهميت قرار مى‏گيرد. فقط يك چيز در اين وسط وجود عشق را ميان زن و مرد اثبات مى‏نمايد: سرزندگى و نشاط، شور هستى و انبساط طرفين. در واقع اين همان ميوه‏اى است كه عشق به آن شناخته مى‏شود.
با اين تفاصيل يكى از سؤالات و نكات گنگى كه در جوامع امروزى مطرح است اين بوده كه چرا زنان و شوهرانى كه با بررسى همه‏جانبه و تفاهم كامل و به گونه‏اى عاشقانه زندگى مشترك‏شان را شروع مى‏كنند، پس از مدتى به يكنواختى رابطه‏ ها و نوعى بى‏تفاوتى در روابط مى‏رسند. بر سر آنانى كه با شيفتگى و دلدادگى شروع زندگى‏شان را جشن مى‏گيرند چه مى‏آيد كه رو در روى يكديگر ايستاده و حاضر نمى‏شوند قدمى به نفع طرف مقابل عقب‏نشينى نمايند؟ و اصولاً چرا به جاى اينكه پايه‏هاى عاطفى پيوند و زندگى آنان هر روز محكم‏تر شود سست و سست‏تر مى‏گردد؟
در اين ميان دلايلى ارائه می‏گردد كه گفته مى‏شود بيشترين نقش را در دورى زن و شوهر از يكديگر بازى مى‏كند.
1ـ بی ‏توجهى به رعايت اصول اوليه: عدم توجه به آنچه كه موجب آغاز عاشقى و دلدادگى شده، مثل مرتب و منظم بودن، خوب لباس پوشيدن، خوب غذا خوردن، وقت‏شناسى، خوش‏سخنى، رعايت آداب اجتماعى، هديه دادن، مهربانى كردن و ...
خانواده و تربيت / نكته ‏ها
هنگامى كه اين مشخصه‏ هاى مثبت در زندگى زناشويى جاى خود را به عدم رسيدگى به سر و وضع، وقت‏ناشناسى، بدزبانى، دروغگويى و نامهربانى مى‏دهد، آن وقت رؤياهاى طرف مقابل نقش بر آب مى‏شود.
2ـ ايجاد و ظاهر شدن در نقش شخصيتى بدلى: هنگامى كه زن و شوهر حقيقت را از همديگر مخفى مى‏كنند و به هم اطلاعات غلط مى‏دهند، هنگامى كه مشخصه‏هايى را ادعا مى‏كنند كه واقعيت ندارد، هنگامى كه در نقش همسرِ آرمانى ظاهر شده و خود را خونسرد، بخشنده و مردم‏دار معرفى مى‏كنند، اما در عمل خلاف اينها را انجام مى‏دهند؛ بايد به همسر خود حق بدهند كه به مانند گذشته نباشد. وقتى پيش از ازدواج وعده‏هايى مى‏دهيم كه از انجام‏شان عاجزيم بايد آماده باشيم روابط‏مان سرد و بى‏روح گردد.
3ـ عدم سنخيت: وقتى ازدواجى صورت مى‏پذيرد كه در آن دختر و پسر هيچ گونه تناسب، سنخيت خانوادگى، فرهنگى، اقتصادى، تحصيلى، اجتماعى نداشته باشند و معيارهاى مذكور را در نظر نداشته و از اين
لحاظ در يك رديف نباشند به طور حتم زندگى شيرينى نخواهند داشت.
4ـ تفاوت‏هاى فكرى و عدم تفاهم: ادامه تحصيل يكى و توقف ديگرى، گرايش شديد زن يا مرد به مذهب، سياست، فرهنگ و هنر و عدم گرايش ديگرى در اين گونه موارد موجب فاصله گرفتن آنان از يكديگر مى‏شود.
5ـ رنجش‏هاى حل نشده: زمانى كه زن و مرد از هم رنجش پيدا كرده و در صدد رفع آن برنمى‏آيند و اجازه مى‏دهند ناراحتى‏ها روى هم انباشته شود، بايد انتظار داشته بباشند رابطه‏شان سرد شود.
يكى از عمده‏ترين مشكلاتى كه منجر به مشاجره ‏هاى طولانى مى‏شود سوء تفاهم و سوء برداشت‏ها است كه اين خود ناشى از طرز گفتگو است. گفتگوها دنياى ما را مى‏سازند. ما با كلمات زندگى مى‏كنيم. آيا هيچ وقت به آثار روانى كلمات فكر كرده‏ايد؟ آرى، كلمات بار عاطفى دارند. شما كلماتى را بر زبان مى‏آوريد ديگرى را از درون متحول مى‏كنيد، شما كلماتى را بر زبان جارى مى‏سازيد ديگرى را به خشم میآوريد و ياكلماتى را مى‏گوييد كه او را از حالت خشم در آورده و آرامش مى‏كنيد. شما با كلمات خود زمانى همسرتان را مأيوس و نااميد و زمانى پركار و انرژى مى‏كنيد. به راستى چه خاصيتى در اين كلمات و نحوه سخن گفتن نهفته است. چرا در بسيارى مواقع همسران از سخنان يكديگر برداشتى مى‏كنند كه او اصلاً چنين منظورى را نداشته است؟ اين حالت به اين دليل است كه كلمات ما اطلاعات را به طرف مقابل منتقل مى‏سازند. طرز سخن گفتن، بلندى صدا، سرعت حرف زدن، طرز اداى كلمات و تأكيدها، ذهنيت ما را مشخص مى‏دارند كه مى‏خواهيم صميمى‏تر باشيم، مى‏خواهيم فاصله بگيريم، داريم توضيح مى‏دهيم يا قصد توهين داريم؟
اطلاعاتى كه توسط معانى كلمات منتقل مى‏شوند پيام و آنچه در باره روابط مخابره مى‏شود فراپيام را تشكيل مى‏دهند و ما نسبت به اين فراپيام‏ها است كه واكنش‏هاى شديد نشان مى‏دهيم. اگر زن و مرد به تفاوت‏هاى يك مكالمه آگاه باشند مى‏توانند بپذيرند كه در عادات گفتگو، نشان دادن علاقه، ملاحظه‏كار بودن يا نبودن و ...
تفاوت‏هايى وجود دارد. بنابراين گفتگو و منظور يكديگر را بهتر درك كرده و گفته ‏ها را به جا و درست تعبير مى‏كنند. همسران در طول زندگى از هم انتظارات متفاوتى دارند. اين انتظارات نامتجانس يكى از عمده‏ترين تفاوت‏هاى ميان زنان و مردان است. با آنكه در هر انسانى هم نياز عاطفى و هم نياز به استقلال وجود دارد ولى زنان نياز نسبتا بيشترى به درگيرى عاطفى و مردان احتياج بيشترى به استقلال دارند. اين نيازها در سبك گفتگو تأثير گذاشته و زمانى كه سبك‏هاى گفتگو متفاوت است سوء تفاهمات از راه رسيده و متداول مى‏شوند.
بنابراين بايد نتيجه‏گيرى كرد بسيارى از اختلافات زناشويى، اختلاف در فرهنگ و آداب و رسوم، سن، تحصيلات، ارزش‏هاى خانوادگى، دروغ‏هاى قبل از ازدواج، عدم تناسب اقتصادى و سوء برداشت‏هاى زوجين از همديگر مى‏باشد. پس لازم است به ازدواجى انديشيد كه زن و شوهر از هر نظر با يكديگر متناسب بوده، بعد از ازدواج به همسر خود به عنوان شريك زندگى نگاه كنند، به موازات همديگر حركت كنند نه در مقابل يكديگر، در مكالمات، مكالمه صميمى توأم با احترام صادقانه داشته و در يك كلام به زندگى خود عشق بورزند و آن را از صميم قلب دوست بدارند؛ چرا كه لذتى در عشق ورزيدن است كه در عشق طلب كردن نيست.