در دوران پیش از پیروزى انقلاب، بنده در ایران‌شهر تبعید بودم. در یکى از شهرهاى هم‌جوار، چند نفر آشنا داشتیم که ‏یکى از آن‌ها راننده بود، یکى شغل آزاد داشت و بالأخره، اهل فرهنگ و معرفت، به معناى خاص کلمه نبودند. به حسب ‏ظاهر، به آن‌ها عامى اطلاق مى‌شد. با این حال جزو خواص بودند. آن‌ها مرتّب براى دیدن ما به ایرانشهر مى‌آمدند و از ‏قضایاى مذاکرات خود با روحانى شهرشان مى‌گفتند. روحانى شهرشان هم آدم خوبى بود؛ منتها جزو عوام بود.

ملاحظه مى‌کنید! راننده کمپرسى جزو خواص، ولى روحانى و پیش‌نماز محترم جزو عوام! مثلاً آن روحانى مى‌گفت ‏‏«چرا وقتى اسم پیغمبر مى‌آید یک صلوات مى‌فرستید، ولى اسم آقا (امام خمینی) که مى‌آید، سه صلوات مى‌فرستید؟!» ‏نمى‌فهمید. راننده به او جواب مى‌داد: روزى که دیگر مبارزه‌اى نداشته باشیم. اسلام بر همه‌جا فائق شود. انقلاب ‏پیروز شود. ما نه‌تنها سه صلوات، که یک صلوات هم نمى‌فرستیم! امروز این سه صلوات، مبارزه است! راننده ‏مى‌فهمید، روحانى نمى‌فهمید!

این را مثال زدم تا بدانید خواص که مى‌گوییم، معنایش صاحب لباسِ خاصى نیست. ممکن است مرد باشد، ممکن ‏است زن باشد. ممکن است تحصیل‌کرده باشد، ممکن است تحصیل‌نکرده باشد. ممکن است ثروتمند باشد، ممکن ‏است فقیر باشد. ممکن است…^*

*۲۰ خرداد ۱۳۷۵ (سخنرانی در جمع فرماندهان لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله)

پی‌نوشت

* صلوات در هنگام نام امام خامنه‌ای نیز یعنی این رهبر، مدیر کاروانی است که قافله بزرگ مؤمنان را به سمت پیامبر اعظم(ص) و مسیر انسان‌ساز او هدایت می‌کند و صلوات ما یعنی همراه و یاورش هستیم ان شاالله

* بعید نیست اگر روزی تیر فتنه‌ها و نیرنگ‌ها دوباره سمت رهبرمان برود، ما نیز برای نصرت دین خدا به سنت اول انقلاب، سه صلوات بفرستیم.

مجله آشنا، شماره ۲۲۶، صفحه ۱.