در حديث آمده است «كسي كه نماز نخواند از امت من نيست. بهشت بر او حرام است؛ مالُهُ حَرام، اَوْلادُهُ حَرام، طَعامُهُ حَرام، لِباسُهُ حَرام...».

خيلي اين حديث عجيب است. مي­فرمايد «كسي كه نماز نمي­خواند، مالش حرام است.» كسي كه نماز نمي­خواند، حتماً اهل خمس دادن هم نيست. ما تابه‌حال در عمرمان نديده­ايم كسي را كه اهل نماز نباشد، اما خمس بدهد! ديده­ايم كه نماز مي­خوانند و خمس نمي­دهند، اما عكسش را نديده­ايم. به همین دليل مي­گويند مال انسان بي­نماز حرام است. آب خانه­اش هم حرام است، چون اين شخص پول آب را از مالي كه خمسش را نداده مي­پردازد؛ بنابراين آب خانه­اش هم حرام است، غذايش هم حرام است. مجالست و هم‌نشینی با او حرام است. هم‌نشین بي‌نماز نشويد، به صورتش نگاه نكنيد كه حرام است. خوابيدن در كنار تارك‌الصلوه هم حرام است؛ اگر با شخص بي­نماز به مسافرت رفتي، كنار رختخواب او نخواب. ممكن است عذابي بر او نازل شود و شما هم همراه او از بين برويد، پس خوابيدن كنار بستر بي­نماز خطرناك است؛ شايد زلزله­اي بيايد كه او را از بين ببرد، شما هم از بين مي­روي!

استاد ما مرحوم آقاي برهان(ره) درباره اين جمله كه خشك و تر با هم نمي­سوزند، شصت سال پيش فرمودند «هیچ‌وقت چوب تر نمي‌سوزد، اين سخن اشتباهي است كه مردم مي­گويند: خشك و تر با هم مي­سوزند. آتش، هيزم تر را نمي­سوزاند، بايد هيزم تر را مدتي كنار آتش بگذارند، رطوبتش كه جمع شد، آن وقت مي­سوزد؛ بنابراين كساني كه شما مي­بينيد دچار عذاب شده­اند و سوخته­اند، این‌ها تر نبوده‌اند، خشك بوده­اند، شما اشتباه مي­كنيد كه فكر مي­كنيد این‌ها تر بودند و سوختند.»

خداوند به شعيب پيغمبر(ع) وحي كرد «مي­خواهم صد هزار نفر از قوم تو را عذاب كنم: چهل هزار نفر از خوب­ها، شصت هزار نفر از بدها!» شعيب تعجب كرد، عرض كرد «خدايا، بدها كه بد هستند كه هيچ، اما چرا شصت هزار نفر از خوب­ها را مي­خواهي عذاب كني؟!»

خداوند فرمود «براي اين‌كه اين شصت هزار نفر خوب با آن افراد بد، خوش‌وبش مي­كنند و به آن‌ها اخم نمي­كنند.»

شخصي خودش اهل نماز شب است، اما به پسر بي­نمازش پول مي­دهد، بوسش مي­كند، پول دانشگاهش را هم مي­دهد، قربان‌صدقه­اش هم مي­رود، برايش زن هم مي­گيرد. وقتی‌که زلزله بيايد، همين حاجي نماز شب‌خوان را هم از بين مي­برد، پس نگوييد كه خشك و تر با هم مي­سوزند، ديديد كه اين شخص هم خشك شده كه در اثر عذاب از بين مي­رود.

آيت‌الله مجتهدي تهراني(ره)

مجله آشنا، شماره 223، صفحه 17