آرزو، آرزو مي آورد. فيلسوفان نيروي اميال، خواسته ها، و ساير جنبه هاي آرزو را اينطور توصيف مي کنند.
دانش و معرفت آنها به ما مي گويد که اگر به دنبال آرامش هميشگي و آزادي در زندگي متلاطم خود هستيم، ابتدا بايد آرزوها و اميالمان را از ريشه شناسايي کنيم و بعد از روانمان بزدائيم.
اما ميل واقعاً چيست از کجا و چطور مي آيد؟

آيا جزئي از ذات ماست و درنتيجه تغييرناپذير است يا اينکه در نتيجه تجربه هاي ما به دست مي آيد و در نتيجه مي توان آنرا به جنبه اي مثبت تر از حيات خود تبديل کنيم؟

در سطح فرافردي و جمعي همه ما چه به طور آگاهانه و چه به طور ناخودآگاه، آرزو را تجربه مي کنيم.آرزو طي فرايند تکامل و همچنين طي اراده ما ، "نعمت بزرگ خدايي که انسانها از آن بهره مندند" ، پديد آمده و رشد مي کند. برخي آرزوها از يک جهت ذاتي و براي حيات ما ضروري هستند، آرزوهاي بسيار ديگري از انتخاب هاي ما به دست مي آيد که نه تنها ضروري نيستند بلکه براي حيات ما مضر هم هستند.

با تمرين اراده براي آزاد کردن خود از بند و اسارت اميال و آرزوها، خود را از بدبختي، ترحم به خود، خشم، حسادت، و بسياري خصيصه هاي ديگر قلبي که انباشته از آرزوهاي برآورده نشده است آزاد مي کنيد و به امنيت، آرامش و روشنگري واقعي دست پيدا مي کنيد.

و زمانيکه درد اين پوچي غيرقابل تحمل شود، به جاي اينکه به درونمان پناه ببريم، براي تهذيب نفس خود، به اعتياد به موادمخدر،و ... روي مي آوريم.

شهوت به دست آوردن يک فرد به جاي فراهم آوردن اتحاد و لذت، با ايجاد جدايي و عذاب، روح ما را تقليل مي دهد. و به جاي ايجاد آزادي و وسعت، هدف و جريان زندگي ما را محدودتر مي کند.

بايد همه موانعي که آرزوها و اميال نفساني در جلوي راهمان قرار داده اند را تشخيص داده و از ميان برداريم.در تحليل نهايي، هرچه آرزوها و اميالمان بيشتر ميدان پيدا کنند، بيشتر و بيشتر اسير ذات فريبنده آن مي شويم.