براي همه ما پيش آمده كه احساس كنيم با وجود تلاشي كه مي‌كنيم، نمي‌توانيم بهره كافي را از تلاش خود ببريم و متأسفانه با شكست مواجه مي‌شويم و آن را به حساب بدشانسي و كم‌اقبالي خود مي‌گذاريم. ولي آيا واقعا ما بدشانسيم و اصولا چنين تعبيري درست است؟
ما مي‌توانيم تمام عمر خود را صرف برچسب‌زدن به رويدادها كنيم «اين خوب است، آن بد است»... بي‌فايده است.علت اينكه به هر حادثه‌اي برچسب فاجعه و مصيبت مي‌زنيم آن است كه تنها يك درصد از كل واقعيت را مي‌بينيم.تا زماني كه به بدبودن اوضاع و احوال، ايمان داشته باشيد هيچ تغييري در اوضاع و احوال به‌وجود نخواهد آمد. تا هنگامي كه با داد و فرياد و جنگ و دعوا به استقبال روزهاي زندگي‌تان مي‌رويد هيچ پيشرفتي در زندگي نخواهيد داشت. اما درست در همان لحظه‌اي كه نوع نگاه خود را به زندگي تغيير مي‌دهيد همه‌چيز دستخوش تغيير مي‌شود. فرض كنيد كه قصد سفر با هواپيما را داريد و جاي شما را به ديگري داده‌اند، مي‌گوييد: «واقعا افتضاح است. من عجله دارم. الان همه منتظر من هستند. من حتما بايد با اين پرواز بروم...».
اگر با اين روحيه و طرز برخورد ، ديگران به شما تنه زدند ، قهوه روي لباستان ريخت، چمدانتان گم شد و... اصلا تعجب نكنيد. اگر با زندگي بجنگيد، هميشه بازنده مي‌شويد. به‌محض اينكه به خود بگوييد: «در زندگي من هيچ‌ چيزي تصادفي نيست. اگر اينجا هستم به‌خاطر آن است كه بايد اينجا باشم»، آن وقت است كه همه چيز رو به‌ بهبودي مي‌گذرد. چه‌بسا در همان زمان انتظار تا پرواز بعدي يك دوست جديد پيدا مي‌كنيد يا دوستي قديمي را دوباره مي‌بينيد يا فرصتي براي مطالعه مي‌يابيد.
اگر در پي آرامش بيشتر هستيد به رويدادهاي زندگي برچسب خوب يا بد نزنيد.
اصولا هر كسي مي‌تواند دنيا را از زواياي مختلف بنگرد؛ دنياي ما دنياي پليدي است يا اينكه دنيا به همين‌صورت هم كه هست، زيباست.
اغلب ما براي يافتن عيب‌ها و كاستي‌هاي ديگران انرژي فراواني صرف مي‌كنيم و مي‌كوشيم تا ثابت كنيم كه آنها آدم‌هايي متقلب، پرخور، تنبل يا ولخرج هستند اما نتيجه اين تلاش‌ها و انتقادها چيست؟ هيچ، جز اينكه زندگي خود ما از شادي و نشاط تهي مي‌شود.
مي‌توانيم دائم ناراحت باشيم و بگوييم دنيا رو به ويراني مي‌رود اما اين مي‌تواند بهانه‌اي باشد براي شانه‌خالي‌كردن از زير بار مسئوليت زندگي.
راه دوم اين است كه دنيا را به همين صورتي كه هست بپذيريم. ما هر‌طور كه فكر مي‌كنيم دنيا همان‌طور باقي مي‌ماند. درواقع اين امكان براي همه ما وجود دارد كه جهان را به همين‌صورتي كه هست بپذيريم و آنگاه براي بهتر‌كردن آن، بخشي از مسئوليت‌ها را به گردن بگيريم.
اما واقعا چگونه مي‌توانيم از حساسيت‌هاي خود بكاهيم؟ اولا بايد بپذيريم كهمنشأ همه آزردگي‌ها و ناراحتي‌ها قوانيني هستند كه خودمان براي خودمان تعيين مي‌كنيم كه در ذهن ما جاي گرفته‌اند. اگر خود ما اين قوانين را تعديل كنيم يا آنها را از بين ببريم، آن‌وقت ديگر از بي‌اعتنايي دنياي واقعي نسبت به قوانين‌مان آزرده‌خاطر نخواهيم شد.

ما مي‌توانيم با خود قرار بگذاريم كه «هيچ‌كس نمي‌تواند روز مرا خراب كند، نه كارمند وظيفه‌نشناس بانك، نه پليس راهنمايي و رانندگي و نه هيچ‌كس ديگري».

با خود خلوت كنيد و سعي كنيد همه افراد را با همان خصوصياتي كه دارند بپذيريد، نه آنگونه كه خودتان توقع داريد و خواستار آن هستيد. به هر طريقي كه مي‌توانيد در تجسم خود عشق و محبت‌تان را نثارشان كنيد. حتي اگر اين روش، به نظر درست نمي‌آيد، باز هم امتحانش كنيد. سعي نكنيد با منطق و استدلال دركش كنيد. فقط آن را به‌كار ببنديد. خيلي‌ها همين‌كار را مي‌كنند و نتايج خارق‌العاده‌اي مي‌گيرند بنابراين شايد شما هم بتوانيد از ثمرات آن بهره‌مند شويد.