یکی از وظایف زن و شوهر، رازداری و حفظ اسرار یکدیگر است. گاهی در محیط منزل، عادات غیر متعارف، و خطاهایی وجود دارد که همسران بایستی از طرح آنها در نزد دیگران، چه فامیل و چه غیر فامیل، پرهیز نمایند و با حفظ اسرار خانوادگی و باز نکردن سفره دل پیش افراد دیگر، از آبروی هم حفاظت کنند: «آنها برای شما (همچون) لباسند و شما برای آنها (همچون) لباس.» (بقره ۱۸۷) لباس عیوب انسان را می پوشاند، هريك از زن و مرد نیز باید عیوب یکدیگر را بپوشانند.

در خصوص رازداری که از اصول مهم اخلاقی در زندگی هر مسلمان است، روایات متعددی آمده است؛ به عنوان نمونه به چند روایت از امیرالمؤمنین (ع) اشاره می کنیم:

- هرکس زبانش را حفظ کند، خودش را گرامی داشته است.

- هرکس زبانش را رها کند (و آزاد بگذارد)، سبک مغزی اش را آشکار نموده است. 

- سینه عاقل، صندوق سر اوست.

- کسی که سرش را فاش کند، (از آفات و آسیب هایش) سالم نمی ماند.

- راز تو اسیر توست و زمانی که آن را فاش کنی، تو اسیرش میگردی. 

از آنجا که معمولا زنان بیش از مردان اهل صحبت و درد دل هستند، لذا باید مراقب باشند تا در گرماگرم سخن، اسرار خانوادگی خود را یکی یکی فاش نسازند. قرآن کریم، حفظ اسرار خانواده را از ویژگی های زنان صالح دانسته و می فرماید: «پس زنان شایسته، فرمان بردارند و در غیاب همسر، حافظ (اسرار و اموال او) هستند.» (نساء، ۳۴)

وقتی برخی زنان پیامبر در حفظ راز آن حضرت کوتاهی کردند، خدای تعالی از این کار پیامبرش را با خبر نمود:

«و آن گاه که پیامبر به بعضی از همسرانش سخنی را به راز گفت، پس چون آن زن، راز را به دیگری خبر داد و خداوند، (افشای) آن را بر پیامبر ظاهر ساخت، پیامبر بعضی از افشاگری های آن زن را به او اعلام و از بیان برخی اعراض نمود.» (تحریم، ۳)

یکی از انحرافات همسر لوط این بود که رازدار نبود و اگر مهمانان زیبارویی به خانه حضرت لوط می آمدند، او مردم را خبر می کرد و به گناه دیگران راضی بود: (نمل، ۵۸ و ۵۷)