در کنار هم بودن، نباید زندگی را عادی کند و زن و مرد نباید تصور کنند که کلمات با محبت برای ابراز عشق و علاقه ، كلمات تکراری هستند. بلکه باید هم در گفتار و هم در رفتار، محبت و مهربانی تجلی یابد تا محیط خانه گرم باشد و همسر و فرزندان از این محیط سالم بهره برند. در روش تربیت صحیح، هیچ چیزی مانند ابراز محبت و گرم نگهداشتن کانون خانواده اثربخش نیست.

عموما زنان اهل محبت هستند و چه بسا کوتاهی بیشتر در جانب مردان است؛ ضمن اینکه زنان به اظهار محبت دلگرم تر و نیازمندندترند و از جهت عاطفی، تأثیر فوق العاده ای بر آنان می گذارد؛ لذا در روايات به دوست داشتن همسر و ابراز محبت به او سفارش شده است:

امام صادق (ع) می فرمایند: 

- «دوست داشتن همسر، از اخلاق انبیای الهی است.» 

- «گمان نمیکنم که مردی خیری در ایمان خود اضافه کند، مگر اینکه محبت او به همسرش بیشتر گردد.» 

- «بنده هرچه محبتش به همسرش بیشتر باشد، فضیلت ايمانش زیادتر می گردد.» البته، در محبت و اظهار آن نیز نباید افراط نمود که این کار نیز پسندیده نیست. امیرالمؤمنين (ع) فرمودند: «محبت افراطی به همسر، روش کم خردان است.»

همچنین، عواطف خانوادگی نباید بر ارزش های مکتبی غالب شود و ضابطه دین و مکتب، مقدم بر هر رابطه ای است. «بگو: اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و خاندان شما و ثروت هایی که جمع کرده اید و تجارتی که از کسادی آن بیم دارید و خانه هایی که به آنها دلخوش کرده اید، نزد شما از خدا و پیامبرش و جهاد در راه او محبوب تر باشد، پس منتظر باشید تا خداوند، فرمان (قهر) خویش را به اجرا در آورد. و خداوند، گروه نافرمان را هدایت نمی کند.» (توبه،  ۲۴)

تعادل میان «وظیفه» و «غریزه» در زندگی خانوادگی لازم است؛ امام باقر (ع) فرمودند: هنگامی که مسلمانان مکه، بنای هجرت به مدینه را گذاشتند، بعضی همسران و فرزندان، مانع آنها شده و با سوگند می گفتند: تو را به خدا هجرت نکن و عده ای می پذیرفتند و می ماندند. آیه نازل شد که: «ای کسانی که ایمان آورده اید؟ برخی از همسران و فرزندانتان برای شما دشمنند (که شما را از راه خدا باز می دارند)، پس از آنان برحذر باشید و اگر (آزار و خطایشان را) عفو کنید و چشم بپوشید و درگذرید، پس (بدانید که) خداوند آمرزنده مهربان است.» (تغابن، ۱۴) و مردان را از پذیرش این خواست همسران و فرزندان که مخالف فرمان رسول خدا بوده برحذر داشت. بعضی از مهاجران، به همسر و فرزند خود می گفتند: ما هجرت می کنیم و اگر شما پشیمان شدید و هجرت کردید، ما در مدینه شما را تحویل نخواهیم گرفت. لذا ادامه آیه می فرماید: گرچه آنان در مکه مانع هجرت شما بودند، ولی اکنون که به شما ملحق شده اند، گذشته آنان را ببخشید و سرزنش نکنید. آیه شریفه، این پیام را می دهد که نه به خاطر عواطف و غرایز، دست از وظیفه و هجرت و جهاد بردارید و نه به خاطر انجام وظیفه، عواطف خانوادگی را نادیده بگیرید.