وقتی انسان همسر و فرزند نداشته باشد، به طور طبیعی از تلاش کمتری برخوردار است. در حالی که اگر ازدواج کند، به فکر کار و تلاش بیشتری است. کار خود عاملی برای سلامت فرد و اجتماع است و اشتغال سبب سلامت جسمی و روحی فرد می‌گردد.

در نگاه اسلام، مرد، متکفل تأمین رفاه خانواده خویش است. وقتی حضرت موسی به همراه همسر باردار خود، عزم سفر نمود و در بیابان راه را گم کردند؛ در آن بیابان تاریک و هوای سرد و بارانی، از دور آتشی نمایان شد و موسی برای به دست آوردن آتش و آسایش خانواده، راهي آن مکان شد که در همان زمان خداوند او را به پیامبری برگزید.۲ امام صادق (ع) می‌فرماید: کسی که برای خانواده اش، تلاش کند، مانند مجاهد در راه خداست .۳

1. کسی که ازدواج نکرده میگوید فقط خودم ولی کسی که ازدواج کرده میگوید همسرم و خانواده‌ام

توسعه رزق الهی

بر خلاف تصور نادرست کسانی که ازدواج را عامل فقره می پندارند، این یک حقیقت است که عموم افراد بعد از ازدواج وضعشان بهتر می شود و به غیر از موارد محدود و استثنائی، کسی نیست که بگوید قبل از دامادی، وضع مالی من بهتر بود. قرآن کریم نسبت به تشکیل خانواده سفارش کرده و فرموده است: از فقر نترسید، اگر ننگدست باشید، خداوند از فضل و کرم خود، شما را بی نیاز خواهد کرد. (نور، ۳۲) در این خصوص روایات متعددی نیز وارد شده است . رسول خدا فرمودند: - «روزی را با ازدواج طلب کنید!؟ - با زنان ازدواج کنید؛ چرا که آنان مال می‌آورند. (و سبب گشایش در روزی می گردند ،)۲۹

و هرکس از ترس فقر ازدواج کند، به خدا سوء ظن برده است؛ زیرا خداوند میفرماید: اگر تنگدست باشند، خداوند از فضل خود بی نیازشان می گرداند. (نور، ۳۲)

امام علی (ع) فرمودند: «زن نیک و صالحه»، یکی از دو عامل رزق و روزی است. امام صادق (ع) فرمودند: کسی نزد رسول خدا صلى الله عليه وسلم آمد و از نیازمندی‌اش شکایت کرده آن حضرت فرمودند: « ازدواج کن! و آن شخص ازدواج کرد و گشایشی در زندگی اش روی داد »

بیرون آمدن از میت و فرد گرایی و داشتن روحیه جمعی، نکته‌ای مثبت و با ارزش است؛ مثلا وقف مال یا دعای جمعی از مواردی است که نگاه جمعی در آن وجود داشته و ارزشمند است. انسان، تا قبل از ازدواج، تمام نگاهش به خودش و خواسته‌ها و نیازهای خودش می‌باشد؛ اما ازدواج، نگاه انسان را توسعه داده و او را از من به ما تبدیل می نماید.1