1 . عَنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) أَنَّهُ قَالَ : تَحْتَ‏ ظِلِّ الْعَرْشِ يَوْمَ لَا ظِلَّ إِلَّا ظِلُّهُ رَجُلٌ خَرَجَ ضَارِباً فِي الْأَرْضِ يَطْلُبُ مِنْ فَضْلِ اللَّهِ يَكُفُّ بِهِ نَفْسَهُ وَ يَعُودُ عَلَى عِيَالِهِ

مستدرك‏الوسائل ، ج  13 ، ص  13

پيامبر اكرم (ص) فرمودند : در روزي كه هيچ سايه اي جز سايه ي لطف خداوند نيست مردي در سايه ي عرش خداوند قرار دارد كه در زمين تلاش مي كرد كه از فضل خداوند روزيش را بدست آورد كه خودش و خانواده اش آبرومندانه زندگي نمايند .

 2 . عَنِ النَّبِيِّ (ص) أَنَّهُ قَالَ : مَنْ طَلَبَ الدُّنْيَا حَلَالًا اسْتِعْفَافاً عَنِ الْمَسْأَلَةِ وَ سَعْياً عَلَى عِيَالِهِ وَ تَعَطُّفاً عَلَى جَارِهِ لَقِيَ اللَّهَ وَ وَجْهُهُ كَالْقَمَرِ لَيْلَةَ الْبَدْرِ

پيامبر اكرم (ص)فرمودند : هركس دنبال دنيا برود كه از راه حلال چيزي بدست آورد تا اين كه با عفّت زندگي نمايد و دست نياز پيش ديگران دراز نكرده و خانواده اش را تأمين نمايد و به همسايه اش كمك نمايد در قيامت محشور مي شود در حالي كه صورتش مانند ماه شبِ چهارده مي درخشد .

^{مستدرك‏الوسائل ، ج 13 ، ص  18}

 3 . قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) : أَقْرَبُكُمْ مِنِّي مَجْلِساً يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَحْسَنُكُمْ خُلُقاً وَ خَيْرُكُمْ لِأَهْلِهِ

وسائل‏الشيعه ، ج 12 ، ص 154

پيامبر اكرم  (ص) فرمودند : در روز قيامت ،  كسي به من نزديك تر مي نشيند كه خوش اخلاق تر ، و تعاملش با خانواده اش بهتر بوده است .

4 .  قَالَ رَسُولُ اللَّهِ  (ص) : ‌إِنَّ فِي الْجَنَّةِ دَرَجَةً لَا يَبْلُغُهَا إِلَّا إِمَامٌ عَادِلٌ أَوْ ذُورَحِمٍ وَصُولٌ أَوْ ذُوعِيَالٍ صَبُورٌ

بحارالأنوار ، ج  101،  ص 71

      پيامبر اكرم (ص) فرمودند : براستي در بهشت درجه اي است كه به آن دست پيدا نمي كند مگر پيشواي عادل يا كسي كه به اقوام و بستگانش رسيدگي مي نمايد و عائله مندي كه مشكلاتِ تأمينِ نيازمندي هاي آنان را (بدون منّت ) تحمّل مي كند  . 

حسن ختام

رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقينَ إِماماً ^{(74 فرقان )}

     با اين كه اميرمؤمنان عليه السلام  بسيار دعا مي كردند ولي دعاي فوق بيشترين دعاي آن حضرت بوده كه در آن يك چيز را براي همسر و فرزندان و ذريّه و نسلشان و يك چيز را براي خود و همسر و فرزندان و نسلشان هميشه از خداوند درخواست مي نمودند .

بحار الانوار ، ج 90 ، ص 304 و ج 24 ، ص 132