در مسیحیت، «تأهل» و ازدواج، امری ناپسند شمرده شده و مجرد بودن، قداست داشته و یک ارزش است؛ لذا پاپ و روحانیون مسیحی، نباید ازدواج کنند و جواز ازدواج برای مسیحیان به خاطر جلوگیری از فساد بیشتر و به اصطلاح دفع افسد به فاسد است. در صدر اسلام نیز افرادی بوده‌اند که با منفی نگاه کردن به لذت‌های حلال، نگاه تفریطی داشته‌اند و توسط معصومین (ع) نهی شده‌اند. عثمان بن مظعون، خدمت پیامبر اکرم (ص) آمد و از تصمیم خود نسبت به اخته و مقطوع النسل کردن خود و عزلت و فاصله گرفتن از همسر و خانواده و اجتماع خبر داد. آن حضرت به شت او را از این کار منع کرد و فرمود: «برای کنترل شهوت، روزه بگیر و به جای ریاضت و رهبانیت مردود، به مسجد برو و عبادت کن و به جای بیابان گردی، در جبهه‌های جنگ و حج و عمره شرکت کن، از همسر و عطریات استفاده کن و از اموال خود به محرومان بده و از حرام‌ها دوری و هجرت کن، این راه و روش من است و هر که از این روش اعراض کند و توبه نکند فرشتگان از ورود او به حوض کوثر منع خواهند کرد.[1]

در آیه شریفه ۲۷ سوره حدید به رهبانیت اشاره نمود و می‌فرماید: ((و (اما) ترک دنیایی که از پیش خود در آوردند، ما آن را بر آنان مقرر نکرده بودیم، مگر آن که به قصد جلب خشنودی خداوند انجام دهند ولی آن گونه که باید حق آن را مراعات نکردند.))

((رهبانیت))، از ((رهبت)) به معنای خوف وخشیت است. به کسانی که به انگیزه خشیت از خداوند، از مردم کناره می‌گیرند و به عبادت خدا می‌پردازند، رهبان گفته می‌شود. 

گرچه رهبانیت را خدا بر پیروان حضرت عیسی واجب نکرده بود و خودشان آن را بر خود لازم کرده بودند، ولی حدود آن را مراعات نکردند، نظیر نماز و روزه مستحبی که اگر انسان با نذر بر خود لازم کرد، باید آن را تمام کند.

روزی رسول خدا (صلی الله علیه وآله) از قیامت و صحنه‌های محشر سخن می‌گفت. مردم چنان منقلب شده، گریستند که بعضی تصمیم گرفتند دیگر غذای خوب نخورند و آسایش را بر خود حرام سازند، روزه می‌گیرند، همسران خود را ترک کنند، شب‌ها کمتر بخوابند و بر این تصمیم، سوگند خوردند. پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) که مطلع شد، مردم را در مسجد جمع کرد و فرمود: من غذا می‌خورم، شب‌ها می‌خوابم و همسرانم را رها نمی‌کنم. دین ما آیین انزوا و رهبانیت نیست، رهیانیت امث من جهاد است، هر کس بر خلاف روش من برود مسلمان نیست.