پیامبر اکرم(ص) فرمود: ... به خدا، مردم و بهشت نزدیک است. حضرت علی(ع) فرمودند «از خصلت‌های پیامبران است.» امام صادق(ع) هم در حدیثی آن را ستون و نشانه ایمان می‌دانند و می‌فرمایند مؤمنی نیست مگر این‌که از این صفت برخوردار باشد و اصلاً کسی که هدف را بشناسد، این کار و این صفت برای او آسان خواهد شد.

پس همین اول فهمیدید که باید دنبال یک کمال باشید. بر اساس احادیث، اگر ایمان را به درختی تشبیه کنیم، ریشه‌اش یقین است، شاخه‌اش پرهیزکاری است. شکوفه‌اش حیاست و میوه‌اش... همین معمای ماست.

باید شما را این‌طور راهنمایی کنیم که فرد دارنده این صفت از محبو‌ب‌ترین آدم‌هاست و پیوسته احترام و ستایش دیگران را با خود دارد؛ چراکه اگر او به‌ظاهر چیزهایی را از دست می‌دهد، ولی همواره در حال به دست آوردن چیزهایی بزرگ‌تر است! جالب این‌که این صفت، انسان را حتی نزد دشمنانش نیز محبوب می‌کند! اصلاً بهشت، خانه این افراد است و حتی کسانی که مؤمن نیستند یا حتی غیرمسلمان، اگر این صفت را داشته باشند، قابل‌احترام‌اند.

صائب تبریزی نیز دست و دلی را که با این ویژگی مأنوس نباشد، مثل شاخه بی‌ثمر دانسته است. بهتر است بدانید داشتن این صفت، شاخصی برای شناسایی بزرگ بودن انسان‌ها هم هست؛ چراکه آدم‌های کوچک و ضعیف نمی‌توانند به این صفت آراسته باشند.

امام رضا(ع) درباره این انسان بزرگ می‌فرمایند: او از غذاى مردم می‌خورد تا مردم از غذاى او بخورند اما ... از غذاى مردم نمی‌خورد تا آن‌ها نيز از غذاى او نخورند.

اگر از بهترین نوع این خوی ممتاز بپرسید به شما می‌گوییم: این‌که بدون درخواست دیگران انجام شود، والا اگر در برابر درخواست دیگران باشد، آن ارزش سابق را ندارد.

اگر هنوز هم پاسخ ما را نیافته‌اید باید بگویم این صفت یک آفت دارد به نام اسراف، در ضمن، هیچ‌گاه نباید با منت گذاشتن همراه باشد.

مجله آشنا، شماره 221، صفحه 66.