ما با پیشرفت و تعالی انسان مخالف نیستیم، اما آن چیزی که امروز به آن توسعه می‌گویند همان لهو و لعب بزرگ است. مي‌گويند قبرستان‌ها را بیرون شهر‌ها ببرید و بعد آن را به پارک تبدیل کنید و آنجا نروید و سر نزنید که یاد مرگ نباشید! غافل، «فِي غَفْلَه مُّعْرِضُونَ» است. این فرد چه‌طور می‌تواند گوشش به حرف انبیا باز باشد؟! کسی که از معاد بُرید و کاری به آینده خودش نداشت، چه‌کار می‌تواند با انبیا داشته باشد؟ آدمی که آن آینده را می‌بیند، دنبال انبیا می‌افتد که دستش را بگیرند و نجاتش بدهند.
ممکن است یک طفلی لعب بکند، ممکن هم هست یک آدم و یا یک جامعه‌ای با هم یک لعب بزرگ مشاع (مشترك) درست کنند، فرقي نمي‌كند. همه‌اش بازی است. شما رسانه‌ها را گوش کنید؛ غیر از جنگ حق و باطل در عالم هر چه خبر می‌شنويم، همه‌اش لعب است. صادرات این‌قدر شد، واردات این‌قدر شد... اگر این‌ها در مسیر یک هدف بالاتری باشد، می‌شود حق، ولی هدف را کنار بگذارید قضیه فرق می‌کند.
در یک قرن گذشته تنقلات بشر محدود بود؛ الان ۲۰۰ رقم ماست با طعم‌های مختلف وجود دارد. برای چه؟ این یک لعب بزرگ است؛ آدم که این‌قدر به این چیز‌ها احتیاج ندارد. انسان وقتی ۲۰۰ رقم ماست درست کرد، پیداست به خدا نمی‌رسد. بعد هم اسمش را اقتصاد و توسعه و پیشرفت می‌گذارد. این چه تعالی و پیشرفتی است؟ چه احتیاجی داریم؟ البته آدم وقتی به دنیا معتاد شد لذت می‌برد. کدام معتادی از آنچه به آن اعتیاد دارد هیچ لذتی نمی‌برد؟! اگر نمی‌برد که دنبال آن نمی‌رفت.
ما توسعه نیاز و ارضا داریم، اما چه کسی گفته این فرایند باید به کام‌جویی از دنیا منتهي شود. چه کسی گفته توسعه نیاز و ارضا باید به سمت غرق شدن در دنیا برود؟
آیت‌الله سيد محمدمهدي میرباقری
مجله آشنا، شماره 221، صفحه18
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید