آذربایجان
ساخت‌وسازهای گسترده و توجه به معماری مدرن و غول‌آسا، درآمدهای نفتی آذربایجان را به رخ می‌کشد. به نظر می‌رسد دولت بیش از هر چیز به این تغییر شکل در ظاهر شهر تکیه می‌کند. منطقه‌ای که معنای اسمش «بیست‌وهشت» است، یکی از پرتراکم‌ترین مناطق باکوست که چهره آن هنوز تغییرات زیادی نکرده است. جیران‌خانم که به شیوه بسیاری از زنان سالخورده آذری در مناطق سنتی عصرها دم خانه‌اش می‌نشیند و با زنان هم‌سن‌وسال خود درباره همه‌چیز صحبت می‌کند، در یکی از خانه‌های تودرتوی این منطقه ساکن است. او برایم از مشکلات اقتصادی که خودش و پسران و دامادهایش با آن دست‌به‌گریبان‌اند می‌گوید و ادعا می‌کند که زور دولت به مردم این منطقه نمی‌رسد. ادعای او با مخالفت همسا‌یه‌اش مواجه می‌شود که معتقد است هنوز نوبت به این منطقه نرسیده وگرنه «آن‌ها» از کسی نمی‌ترسند. صحبت درباره «آن‌ها» معمولاً بااحتیاط انجام می‌شود و مردم ترجیح می‌دهند در مواجهه با غریبه‌ای چون من، دراین‌باره چندان صحبتی نکنند. آذربایجان میان ناامنی ترسناک و امنیت ترسناک، دومی را برگزیده است.
در تبدیل مناطق مسکونی قدیمی به مناطق مسکونی مدرن، باکو سعی دارد به معماری شهری اروپایی نزدیک و نزدیک‌تر شود. ازاین‌رو رشد عمودی ساختمان‌ها در دستور کار قرار گرفته است.
این معماری موردتوجه بسیاری از جوان‌هاست، اما قدیمی‌ترها همان معماری لابیرنتی بی‌قاعده را ترجیح می‌دهند. جیران‌خانوم به نکته قابل‌تأملی اشاره می‌کند «من سال‌هاست عادت کرده‌ام عصرها دم خانه‌ام بنشینم. بچه‌هایم روی این پله‌ها بزرگ شده‌اند. بچه‌های بچه‌هایم هم روی همین پله‌ها بزرگ شده‌اند... من نمی‌توانم توی خونه‌های بلند زندگی کنم. دلم می‌گیرد... می‌میرم!»
بی زمستان، ص 76.
منصور ضابطیان
مجله آشنا، شماره 221، صفحه 79.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید