برای شب‌نشینی به خانه یکی از اقوام دعوت شده بودیم. میزبان، تازه‌عروس و دامادی بودند که از آغاز زندگی مشترکشان یک سال هم نمی‌گذشت. ساعت ده شب بود و در حال جمع کردن سفره شام بودیم که آقای داماد، به صدایی که از بلندگوی مسجد به گوش می‌رسید، اشاره کرد و گفت «نگاه کن تو رو خدا، ساعت ده شب هنوز بساط روضه و هیئتشون‌رو جمع نکردن، نمیگن شاید یکی مریض داشته باشه، یکی بخواد زود بخوابه! والا به خدا حق‌الناسه!» سایر حضار هم سری به تأسف تکان دادند و حرف داماد را تأیید کردند. من اما یاد مراسم خودشان افتادم که سه شب متوالی، حنابندان، عروسی و پاتختی! تا پاسی از شب در خانه پدری‌شان بزن‌وبکوب داشتند. یاد عروس‌گردانشان که تا ساعت سه بعد از نیمه‌شب در کوچه و خیابان بوق می‌زدند! نمی‌دانم چرا آن زمان «حق‌الناس» برایشان هیچ اهمیتی نداشت، اما به‌یک‌باره تا این حد به مسئله حق‌الناس حساس شده‌اند که حتی تحمل صدای بلندگوی نه‌چندان بلند مسجد را هم نداشتند!

قبول داریم که بعضی‌ها تا به مذهب می‌رسند، ناگهان به همه‌چیز «حساسیت» پیدا می‌کنند؛ در طول سال می‌توانند ريختن زباله در كوه و دشت، صداى پارتى‌ها، موسیقی بلند ماشین‌ها و ترافیک ماشین عروس‌گردانی‌ها را ناديده بگیرند، اما یک ماه محرم را...، ما حواسمان هست که برخی «فى قلوبهم مرضٌ» دارند و نه دوستدار امام حسین(ع) هستند و نه دلسوز جامعه، با این‌حال، زباله‌های هیئت، صدای بلند دسته عزاداری همیشه و همه‌جا زشت و ناپسند است و گناه حق‌الناس دارد. نقدش هم به فرهنگ‌عامه برمی‌گردد نه به محرم و هیئت و امام حسین(ع).

در حدیثی از امام صادق(ع) داریم که می‌فرمایند «کونوا لنا زینا و لاتکونوا علینا شینا؛ یعنی زینت ما باشید نه باعث ملامت و سرزنش ما. چه خوب که اگر قرار است مجلسی به نام اهل‌بیت(علیهم‌السلام) برپا کنیم، جوری همه‌چیز را کنار هم بچینیم که هیچ عیب و ایراد و ضعفی نداشته باشد. اگر قرار است آش و چای و شربت نذری بدهیم، یک نفر را هم مسئول جمع‌آوری زباله‌ها کنیم؛ چون زیبنده نیست محوطه مکانی که متبرک به نام اهل‌بیت(علیهم‌السلام) است، پوشیده از زباله باشد. حواسمان باشد جایی نذری پخش نکنیم که باعث ایجاد ترافیک و زحمت شود. روضه و سخنرانی در ساعاتی باشد که صدای مجلس، مخل خواب و استراحت همسایه‌ها نباشد. بلندگوها جاهایی نصب شوند که فقط شرکت‌کنندگان در مراسم، صدای مداح و سخنران را بشنوند و نه خانه‌ها و ساختمان‌های همسایه. اگر قرار است غذای نذری داشته باشیم، حتماً بخشی از غذا را برای خانواده‌های نیازمند کنار بگذاریم و پس از مراسم، در محله‌های فقیرنشین توزیع کنیم. خلاصه این‌که اگر قرار است برای اهل‌بیت کار کنیم، «بهترین» باشیم.

راحله مهاجر

مجله آشنا، شماره 219، صفحه10