برونشیت

برونشیت، انواع گوناگون دارد که عبارت‌اند از:

1- برونشیت عفونی حاد

2- برونشیت تحریکی

3- برونشیت ناشی از حساسیت

برونشیت عفونی حاد، رایج‌ترین نوع برونشیت در کودکان است. این بیماری بیش‌تر در فصل‌های سرد سال و به دنبال یک عفونت ویروسی حلق و بینی و یا یک سرماخوردگی ساده روی می‌دهد. باکتری‌ها ممکن است از طریق عفونت سینوس‌ها باعث وخیم شدن یک سرماخوردگی ساده شوند. وجود ترشحات عفونی از بینی به گلو موجب پیدایش برونشیت خواهد شد.

برونشیت تحریکی در کودکانی روی می‌دهد که در معرض گرد و غبار، دود و گازهای شیمیایی قرار دارند. دود سیگار از رایج‌ترین مواد تحریک‌کننده در خانواده‌های سیگاری است. برونشیت ناشی از حساسیت همراه با سرفه است، اما در آن تنفس صدادار وجود ندارد. این نوع از برونشیت، هنگامی روی می‌دهد که کودک مبتلا به حساسیت، مواد حساسیت‌زا را استشمام کند.

علائم برونشیت عفونی

ممکن است پس از پیدایش علائم سرماخوردگی (آب‌ریزش از بینی، عطسه و تب خفیف)، سرفه‌های خشک آشکار شود. این سرفه‌های مرطوب و عمیق، در عرض یک یا دو روز افزایش می‌یابد. سرفه‌ها گاهی همراه با دفع چرک زرد رنگ و یا ترشحات سفید رنگ هستند. با افزایش سرفه‌ها، تنفس صدادار شده و صدای حرکت ترشحات به هنگام عبور هوا به گوش می‌رسد.

مراجعه به پزشک

هرگاه کودک بی‌قرار شده و خواب و خوراک او مختل شود و هم‌چنین به محض دیدن علائمی چون اشکال در تنفس و کشیده شدن سینه به سمت داخل در هنگام نفس کشیدن، باید به پزشک مراجعه کنید.

برونشیت به طور معمول با تب خفیف (38 تا 39 درجه) چند روزه همراه است، همچنین سرفه‌ها چند هفته ادامه داشته و سپس ناپدید می‌شوند. برونشیت حاد یک بیماری ملایم است، اما امکان دارد به ذات‌الریه تبدیل شود، از این رو باید در مراحل نخستین مورد مراقبت درمانی قرار گیرد.

برونشیت‌های حاد که ماه‌ها طول می‌کشند و برای سال‌ها به طور متناوب روی می‌دهند، برونشیت مزمن نامیده می‌شوند. برونشیت مزمن، بیشتر به دلیل وجود ناراحتی‌هایی از قبیل بیماری‌های مزمن شش‌ها، سینوزیت مزمن و حساسیت به وجود می‌آید، زیرا این بیماری در بلند مدت، نایژه‌ها را به طور دائم تحریک کرده و ملتهب می‌سازند.

التهاب نایژک‌ها

این بیماری در اثر عفونت‌های ویروسی دستگاه تنفس نوزادان به وجود می‌آید.10 تا 15 درصد نوزادان پیش از این که بتوانند راه بروند، به این بیماری مبتلا می‌شوند و 50 درصد از این کودکان در سنین بالاتر آسم می‌گیرند که علت این ارتباط هنوز نامعلوم است.

علت‌های التهاب نایژک‌ها

نوزادان و کودکان به طور معمول در اثر تماس با والدین یا سایر کودکان آلوده به ویروس، دچار آلودگی می‌شوند. آلودگی‌های ویروسی به طور معمول در فصل‌های سرد سال روی می‌دهد. ترشحات بینی و حلق از طریق عطسه، سرفه و صحبت، موجب پراکنده شدن ذرات معلق ویروس‌دار در هوا می‌شود. کودکان با تنفس هوای آلوده به این ذرات، پس از یک تا ده روز، علائم بیماری را آشکار می‌سازند. ملتهب شدن جداره مجاری تنفسی نیز ترشحات را افزایش می‌دهد. این ترشحات به همراه سلول‌های مرده موجب گرفتگی مجاری هوایی شده و تنفس را دشوار می‌سازند.

نشانه‌های التهاب نایژک‌ها

چنان‌چه نوزاد دچار عفونت باشد، در همان روزهای نخست، علائمی چون عطسه، آب ریزش از بینی، سرفه، تنفس صدادار و تب خفیف را آشکار می‌کند. با پیشرفت بیماری، تنفس کودک سریع و دشوار می‌شود، زیرا هوای تازه به سختی به شش‌ها می‌رسد و هوای دارای دی اکسید کربن، در ریه‌ها حبس شده و به سختی خارج می‌شود که کودک را بسیار خسته می‌کند. اگر بیماری او شدید باشد، نمی‌تواند به اندازه کافی آب بنوشد. این حالت برای والدین وحشت‌آور است. اگر چه مشکل است، ولی سعی کنید هر نیم ساعت یک‌بار، مقدار کمی آب به کودک بدهید تا کم آبی او جبران شود.

التهاب نایژک‌ها در نوزادان، به طور معمول در عرض پنج روز تخفیف می‌یابد. کودکان بزرگ‌تر که با همان ویروس آلوده شده‌اند، فقط علائم یک سرماخوردگی ساده را نشان می‌دهند، زیرا ممکن است پیش از این با همان ویروس در تماس بوده و نسبت به آن مقاوم شده باشند.