سخنران و فعال فرهنگی

یک فرد انقلابی، ویژگی‌هایی دارد که آن‌ها را در کلمه «کُماندو» خلاصه می‌کنم؛ کاف یعنی کوشا و کارآمد است؛ تنبل نیست. صبح تا شب عرق می‌ریزد و زحمت می‌کشد. کارآمدی دارد. می‌گویند فلانی بود و نبودش چه اثری داشت؟ نه اثر داشت واقعاً. بسیج محله‌، بود و نبودش چه اثری دارد؟ می‌گوییم نه، امنیت آورده است؛ معتادان را شناسایی کرده و دارد ترکشان می‌دهد. فلان خانواده مستضعف را شناسایی و رسیدگی می‌کند. مردم از جلوی چنین پایگاهی به حالت رکوع رد می‌شوند. مگر قاسم سلیمانی پاسدار نبود؟ چرا مردم دوستش داشتند؟ کارآمد بود. آمد غرب آسیا را جمع کرد. غیر از این است؟!

میم‌ِ کماندو، یعنی مردمی و مستقل است. در محله ما بدحجاب می‌بینید، محرم‌های شلوغ هم می‌بینید، دعوا هم می‌بینید. مملکت، نه شهرک غرب (بدپوشش، بی‌تفاوت و غرب‌گرا) است نه شهرک محلاتی (مسجدی و انقلابی) بلکه همین‌جاهاست؛ عموم مردم نه به مقدسات و اهل‌بیت توهین می‌کنند، نه آن‌قدر متشرّع و مقیّد به احکامشان هستند که به جزئیات دقت کنند که وقتی مثلاً سوار تاکسی شدند و آهنگی پخش شد، پیاده شوند. چند درصد پیاده می‌شوند؟ تعارف که نداریم؛ دروغ بگوییم؟!

مردم ما غیرتمند هستند، ناموس‌پرست هستند. عاشق کشورشان هستند. عاشق دینشان هستند. شهادت‌ طلب‌ و شجاع هستند، حالا یک جاهایی هم می‌زنند جاده خاکی.

نکته بعد اینکه بسیاری از این بچه‌های انقلاب، مستقل هم نیستند؛ ذیل افراد تعریف می‌شوند. غیرانقلابی‌ها هم این‌طورند؛ چپ و راست ندارد. حالا ممکن است خود ماها هم به یکی از همین‌ها رأی داده باشیم، اما این فرق می‌کند که شما ذیل افراد تعریف شوید. این خوب نیست. اصلاً بچه انقلابی نباید اجازه دهد ذیل کسی تعریف شود.

الفِ کماندو، می‌شود آرمان‌گرا و انقلابی بودن. آرمان‌گرا فقط یک ملاحظه دارد. من آرمان‌گرایی را عین واقع‌گرایی می‌دانم. امام زمان(عج) آرمان است یا واقعیت؟ اگر واقعیت است پس واقعی باید برایش کار کنیم. رفع فتنه از کل عالم، یک واقعیت است که باید برایش کار کنیم. انقلابی‌گری هم که مشخص است.

نونِ کماندو، یعنی اینکه نیتش الهی است؛ برای نفْسَش کار نمی‌کند. برای دیده شدن کار نمی‌کند. برای خدا کار می‌کند.

دال کماندو، یعنی اینکه کارش دوام دارد. دَم انتخابات، یکهو پیدایش نمی‌شود و مثل قارچ سبز نمی‌شود که «آقا برویم کار فرهنگی کنیم.» خالی نبند! تو، فرهنگت هم بهانه است برای رأی آوردن، ادا است!

واوِ کماندو هم یعنی اینکه ولایت‌پذیر و وحدت‌آفرین است که به نظرم مشخص است یعنی‌چه. یک بچه انقلابی هرجا حضور دارد بعد از رفتنش، کلی دل‌ها را به هم نزدیک می‌کند.

(از مصاحبه با خبرگزاری فارس، اسفند 98)