برای اقدام به ازدواج یکی از شرایط اساسی، شرایطی است که وجودش را باید در خودت حس کنی که به آن می‌گویند آمادگی‌های ایجابی؛ یعنی همین هفت شرط اساسی درونی:

1-  به تنهایی می‌توانم خوش بگذارنم؟

ما اغلب خیال می‌کنیم زمانی که دیگر نمی‌توانیم به تنهایی زندگی را ادامه بدهیم، باید ازدواج کنیم ولی اینطور نیست. بعد از ازدواج هم ما زمان‌های بسیاری برای تنهایی داریم و باید این مهارت را داشته باشیم که به تنهایی بتوانیم خوش بگذرانیم.

2-  تصمیمات مهم زندگی ام را خودم می‌توانم بگیرم؟
تصمیمات مهم زندگی حتماً نباید خیلی بزرگ باشند. حتی انتخاب رنگِ پرده‌های خانه هم تصمیم مهمی محسوب می‌شود. اگر در انتخاب‌ها و تصمیماتت به فرد یا افرادی در خانواده یا دوستان وابسته‌ای، هنوز آمادگی ازدواج نداری.

3-  به ازدواج واقع بینانه نگاه می‌کنم؟
اگر هیچکدام از ازدواج‌های فامیل و دوستان نزدیک، به نظرت ایده‌آل نیست، معلوم است که تصوری محال و غیرواقعی از ازدواج داری و قبل از اقدام، باید آن را اصلاح کنی.

4-  برای مراحل زندگی خودم نقشه دارم؟
باید به طور کلی اما مشخص بدانی که قرار است تحصیل، اشتغال، بچه دار شدن و باقیِ مراحل زندگی‌ات چطور طی شود، اگر هیچ نظر کلی دربارهٔ محل زندگی یا سنِ بچه دار شدن یا تعداد فرزندانت نداری، آمادهٔ ازدواج نیستی.

5-  برای همسر آینده‌ام ملاک‌های مشخصی دارم؟
باید ویژگی‌های اصلیِ همسر ایده‌آلت را بدانی و اولویت‌ها برایت مشخص باشد تا بتوانی در مواجهه با افراد مختلف، تصمیم بگیری. نه اینکه فقط بخواهی ازدواج کنی.

6-  نسبت به مسائل جنسی آگاهی کافی دارم؟
این آگاهی، صرفاً آگاهی از کلیت ماجرا نیست. بلکه مربوط به ویژگی‌های خودت و جزئیات مسائل زناشویی می‌شود.

7-  در مورد خصوصیات ذاتی جنس مخالف، آگاهی دارم؟
اگر هنوز نمی‌دانی جنس مخالف، چه ویژگی‌هایی به خاطرِ مرد یا زن بودنش دارد و دلت می‌خواهد طرف، مثل تو فکر کند و رفتار کند، یعنی آمادهٔ ازدواج نیستی.