فلسفه اصلی زندگی مشترک، قرار گرفتن دو نفر در کنار هم برای طی کردن مسیر رشد و کمال در این دنیاست. انسان در صورتی میتواند به رشد واقعی دست پیدا کند که نقص های خویش را یکی بعد از دیگری رفع کند. در این بین نادانی یا غفلت انسان، مانع دست یابی به تمام نقص هاست. از همین روست که باید گفت یکی از اصلی ترین معارفی که باید به دنبال آن بود، شناخت نقص های خود است.

با رویکرد مثبت با همسرتان برخورد کنید

مقصود اصلی این است که شما و همسرتان بتوانید مشکلاتی که با هم دارید را جوری حل کنید که هر دو طرف حس کنند مورد احترام و توجه قرار گرفته است. بنابراین درصورتی که رویکردتان در موقع انتقاد کردن مثبت باشد، همسرتان حس نمی کند که دوستش ندارید.

برای هر انتقادی که از وی می کنید، ۹ بار از همسرتان تعریف کنید

همه ما هنگامی که حس می کنیم، مورد توجه و احترام و محبّت هستیم، بهتر می توانیم انتقاداتی که از ما می شود را تحمل کنیم. هنگامی که شما و همسرتان دائما با محبّت و احترام با هم برخورد کنید، ذخیره خوبی از احساسات مثبت می سازید که سبب می شود فیدبک های انتقالی و جر و بحث های احتمالی راحت تر تحمل شود.

هرگز درهنگام انتقاد کردن شوهرتان را مقایسه نکنید

اسم شخص خاصی رو نیاورید مثلا نگویید داداشم یا داداشت یا دوستت بلکه او را تنها با خودش مقایسه کنید به عنوان مثال عزیزم دیروز که نشستی و به حرفام گوش دادی خيلي کیف کردم و بهت افتخار کردم( هم اقتدار و هم اطلاعات میدهید)

درصورتی که بتوانید به جای انتقاد کردن از شوهرتان به او پیشنهاد بدهید اثربخش تر خواهد بود به عنوان مثال به جای این که بگوییم چرا من رو تفریح نمی بری به او بگوییم زمانی که منو تفریح میبری حالم خوب میشه و یا به جای این که بگویید چرا دیر اومدی خونه؟و تاحالا کجا بودی؟ میتوانید بگویید خيلي ترسیدم و نگرانت شدم اتفاق خاصی افتاده بود که دیر اومدی؟( دارید هم اطلاعات میدهید و هم اقتدار)

برای انتقادکردن وقت شناس باشید

به عنوان مثال هنگامی که شوهرتون تو غار تنهایی هست انتقاد نکنید زیرا اون از این شرایط داره لذت میبره و شما با حرف زدنتون هرچند هم صحیح و درست و منطقی باشه دارید احساس کیف رو از وی می گیرید به عنوان مثال زمانی که از سرکار اومد خونه یا دیر اومد خونه یه مدت بهش وقت بدید تا خودشو بازیابی کنه( غار تنهایی)

خودداری از انتقاد تغییرناپذیر

از بیان انتقاد درمورد مسائلی که امکان تغییرپذیری محدود یا ناممکن دارند، پرهیز کنید.« حس می کنم اگر دماغت کوچکتر بود، زیباتر بودی»،« اگر سبزه تر بودی، با نمک تر می شدی»،« کاش اندامت بهتر از این بود» و... طرح انتقاد از وضعیت صورت، اندام، رنگ چهره و... سبب دلسردی عاطفی در بین همسران و نتیجه زیانبار دیگری شود.

انتقاد، اهانت نیست

زن و مرد هر گاه ضعفی از یکدیگر می بینند که میتواند بخود و زندگی شان اسیب بزند، می بایست بتوانند با ارامش و لطافت، فرد مقابل را نسبت به آن ضعف قانع کنند. درصورتی که انتقاد بتواند باعث عشق و محبّت بیش تر زن و مرد نسبت به هم شود، هرگز اهانت محسوب نخواهد شد. بلکه این ویراني و ناراحتی در روابط است که به نوعی اهانت به حساب می آید و باید برای سخت نشدن وضعیت زندگی هم که شده از آن دور شد.

انتقاد، خارج شدن از تعادل نیست

یادآوری این نکته بسیار الزامی است که همانطور که انتقاد ناسالم و نابجا میتواند به خانواده اسیب جدّي بزند و فضای خانواده را به جای شادکامی با تلخ کامی پر کند، انتقاد محبّت آمیز هم میتواند جلوی خصومت و دشمنی را بگیرد.

انتقاد اگر در زمان ، جایگاه و وضعیت مطلوب خود و با شیوه صحیح و درست و همچنين با رعایت اصل تعادل صورت بگیرد، یک روش تربیتی کارامد و مؤثر است. و در طرف مقابل، اشکار است که انتقاد با شیوه اشتباه و تحریک آمیز ، به یک ضد تربیت تبدیل خواهد شد.

دوری از انتقادهای آمرانه

در بیان انتقاد، هیچوقت از عبارات آمرانه یا جملاتی که با ضمیر دوم شخص مفرد آغاز میشوند ، استفاده نکنید. بیان جملاتی مانند« تو باید بفهمی که...»،« تو مدام می خوای، حرف خودت باشه»،« رفتارهای تو، مدام این مدلیه» و... نه تنها منجر به تصحیح رفتار نمی شوند بلکه سبب دوری زوجین از یکدیگر شده و اختلافات را تشدید می کند.« من حس ارامش بیشتری دارم وقتی که...»،« زمانی بیشتر مورد توجه من قرار می گیری که...» و... و در کل استفاده از جملاتی که پیام های دلنشین تری داشته و کم تر اسیب زا هستند، بسیار مثمرثمر بوده و انتقاد را بهینه و سازنده می کند.

انتقاد کردن به شرط حذف موانع برقراری رابطه در زندگی زناشویی

تنها در روش ارتباطی امن کارساز است و همسران میتوانند از هم انتقاد سازنده کنند. زیرا در روش ارتباطی اجتنابی همسران می خواهند از شر هم راحت شوند و در روش اضطرابی انتقاد کردن برای فرو نشاندن استرس همسران بکار می رود. انتقاد در روش ارتباطی امن میسر است برای این که در دو روش اضطرابی و اجتنابی، اشخاص درگیر سختی های خود هستند و به فکر اصلاح طرف مقابل نیستند.