با خودت صادق باش و نگران آنچه ديگران درباره ات فكر مي كنند نباش . تعريفي را كه آنها از تو دارند نپذير ، خود ، خودت را تعريف كن .

از قدرت خود مايه بگذار و بر قدرت ديگران تكيه نكن . استعدادهاي خودت را پرورش بده و به استعدادهاي مردم غبطه نخور .

حتي گردابي از افكار ناراحت كننده ، با شوخ طبعي و خنده اي از ته دل ، از بين خواهد رفت .

بزرگترين شفا بخش ، عشق است .

قدرت درك يافته هايي را كه از تجربيات مختلف به دست مي آوري ، افزايش بده . آن را در سكوت بارور كن و به صورت خرد در اختيار ديگران قرار بده .

بگذار كه لبخند در قلبت بارور شود و از دريچه ي چشم هايت به دنيا بتابد . مانند لبخندهاي دوستانه ، شفا بخش و سپاسگذار باش .

نخواه كه ديگران را با زيبايي و جذابيت زنانه جذب كني . زيرا هر چند داشتن اقتدار بر ديگران ارضا كننده است ، اما به تدريج وجودت ناقص و ضعيف خواهد شد . سعي كن با الهام بخشيدن به ديگران و تحسين اهداف عالي آنها ، خود را قوي كني .

هنگامي كه وسوسه مي شوي تا حرف هاي كنايه آميز و نيشدار به ديگران بزني ، يادت باشد كه فلفل زيادي ، طعم غذا را خراب مي كند .كلمات نسنجيده ، دوستي هاي با ارزش را تباه مي كند .

ظرفيت عشق وجودت را با دوست داشتن همه ي انسان ها و تمامي زندگي افزايش بده .

همواره به ديگران كمك كن و همراهي شان كن تا به تعالي برسند . آن گاه خود نيز از درون به تعالي خواهي رسيد .