پيرامون شخصيّت زن روايات بسيارى نقل شده كه ما تعدادى از آنها را به عنوان نمونه ذكر مى كنيم: مرحوم كلينى از پيامبر اسلام (ص) نقل مى كند كه فرموده است: جز عطر و زن چيز ديگرى از دنيايتان را دوست ندارم، و در كتاب مكارم الأخلاق از آن حضرت نقل شده كه فرموده است: دوستى زنان از اخلاق پيامبران است، و در كتاب سفينةالبحار از رسول خدا (ص) چنين آمده: بهترين شما بهترينتان نسبت به زنان هستند، و در كتاب (الوافى) از امام صادق (ع) نقل شده كه فرموده است: هرچند محبّت انسان نسبت به زنان افزوده شود، ايمان او افزايش مى يابد، و مرحوم شيخ صدوق از حضرت امام صادق (ع) نقل مى كند كه فرمود: گمان نمى كنم كسى ايمانش زياد گردد مگر آنكه دوستيش نسبت به زنان افزايش يابد. و در فرمايشات اميرالمؤمنين (ع) در نهج البلاغه چنين آمده: زنان را اذيّت نكنيد گرچه به شما فحش داده، و فرمانروايان شما را دشنام دهند، كه زنان از لحاظ نيروى نفس و عقل ضعيف هستند. به هر حال چند نكته اى را بايد بيان كنيم: (يك) بايد در حقوق مرد و زن كاملا مقيّد به احكام اسلام شده، و هركدام را در جاى خودش قرار داد، قرآن مجيد مى فرمايد: (براى مردان بر زنان درجه ايست) و در آيه اى ديگر مى فرمايد: (زنان همانند حقوقى كه مردان بر آنان دارند، خودشان هم حقوقى عادلانه دارند) و دراين باره بايد به مراجع تقليد مراجعه كرد، زيرا احكام اسلام و روش و چگونگى برخورد پيامبر و ائمّه طاهرين عليهم السلام را با هردو صنف بهتر مى دانند. (دو) در تصميم گيرى ها و اتّخاذ قرار براى يكى از طرفين بدون ملاحظه همه جانبه مسئله، آن هم به دليل يك روايت ضعيف، يا عرف و عادت و تقاليد اجتماعى نبايد عجله به خرج داد، بلكه بعكس بايد با مطالعه تمام اطراف و دقّت در روايات وارده، وارد عمل شويم. (سه) بايد جهت مطابقت زمان با كليّه شئون اسلامى در مورد بانوان از راه عمل، مطالعه و تربيت كوشيده تا زن به مقام مناسب و والاى اسلاميش دست يابد، نه اينكه قربانى اختناق و فشار مفرط، و يا آزادى افراطى كه شرق و غرب به وى داده بشود.