اخلاص
امام صادق (ع) فرمود: اخلاص گرد آورنده اعمال نیک و با ارزش است و کلید و نشانه اخلاص قبولی عمل است. پس کسی که خداوند عملش را بپذیرد و از او راضی شود، مخلص است؛ اگر چه عملش اندک باشد. و آن کس که عملش را نپذیرد، مخلص نخواهد بود؛ اگر چه عملش بسیار باشد چنان که عمل هزاران ساله ابلیس، با زیر پا گذاشتن یک فرمان تباه شد.
و نشانه پذیرفتن شدن اعمال، بذل نمودن هر چیزی است که انسان آن را دوست میدارد تا از تعلقات دنیوی تھی شود و با استقامت در اعمال وافعال، راه راست بپوید و از خطا دور شود.
مخلص برای آن که به اخلاص در عمل برسد، باید جان و خون خود را نثار کند، تا به علم و عمل خود قوام بخشد، و اگر به این مرحله رسید، همه کمالات را درک کرده و اگر از آن بی نصیب ماند، از همه چیز بی نصیب مانده است.
اخلاص پالایش معانی توحید است. اول {خداوند در حدیث قدسی یا امام علی (ع)} فرمود: عمل کنندگان در هلاکتاند، مگر آنان که عابدند. عابدان در هلاکتاند، مگر آنان که عالماند. عالمان در هلاکتاند، مگر آنان که صادقاند. صادقان در هلاکتاند، مگر آنان که مخلصاند. مخلصان در هلاکتاند، مگر کسانی که خدا ترساند. خداترسان در هلاکتاند، مگر آنان که صاحب یقیناند و صاحبان یقین در معرض خطری بزرگ قرار دارند.
خدای متعالی میفرماید: (و پروردگارت را عبادت کن تا تو را یقین دهد). و پایینترین حد اخلاص آن است که بنده توان خود را مبذول کند و برای عمل خود نزد خداوند ارزشی قائل نشود که بر پروردگار پاداش عمل را واجب بداند؛ چه او میداند که اگر خداوند از او بخواهد که حق عبودیت را ادا نماید، در ادای آن ناتوان است. و پایینترین مقام مخلص، در دنیا سلامتی از همه گناهان بزرگ و در آخرت نجات از آتش و رسیدن به بهشت است.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید