آیین معنوی چغچغه زنی یکی از رسوم مذهبی و برخاسته از فرهنگ بومی مردم روستای انجدان است که در فهرست آثار معنوی کشور به ثبت رسیده است. قدمت این آیین کهن به دوره تیموری و صفویه می رسد و مردم عزادار این روستا در روزهای نهم و یازدهم محرم آن را اجرا می کنند.

برنامه‌های عزاداری در روستای انجدان از روز نهم ماه محرم همراه با آیین چغچغه زنی شروع شده و در روز یازدهم با همین آیین پایان می‌یابد.

چغچغه ابزاری چوبی و خراطی شده است که از به هم خوردن آن ها، آهنگی موزون ایجاد می کند. تاریخچه ی این رسم به زمانی باز می گردد که خبر شهادت امام حسین و یاران ایشان به اهالی روستا می رسد. آن ها از شدت ناراحتی با سنگ بر سر خود زده و برای ایشان عزاداری کردند. در گذر زمان، سنگ ها جای خود را به دو قطعه ی چوبی داد که به جای اینکه بر سر فرود بیاید برهم زده می شد و نوای حزن انگیزی را در روستا طنین انداز می کرد.

در این رسم قدیمی‌، یک مرشد نوحه‌های خاصی را خوانده و مردم در پاسخ به آن همراه با اشک، چغچغه می‌زنند که البته باید دانست چغچغه یک ابزار چوبی بوده که مردم روستا به جای سینه زنی و زنجیر زنی در این روز، آن را به هم می‌کوبند.

در روزهای مذکور هیات های سوگواری آماده حرکت در کوچه های روستا شده و گروه چغچغه زن در دو صف به طوری که دو طرف کوچه باشند و روبروی هم جلوی هیات حرکت می کنند و پیشاپیش تک خوان که معمولا از سالخوردگان روستا می باشد نوحه خوانی می کند.

گروه از جلوی حسینیه شهدای انجدان حرکت کرده و کوچه به کوچه و محله به محله به سمت حسینیه دیلم آباد حرکت می کند و در مسیر سینه زنی، زنجیرزنی، نوحه خوانی و چغچغه زنی می کنند و همراه با نوای تک خوان چغچغه ها را یک بار خم و جلوی زانو می زنند و یک بار بلند شده و بالای سر به هم می زنند.

3 محله در روستای انجدان وجود دارد که نذری‌ها و دسته‌جات مخصوص به خود را دارند، به این ترتیب که در ظهر روز تاسوعا و عاشورای حسینی هرمحله میزبان نذری1500 تا 2هزار نفر است.