پژوهش در باره آنچه موجب موفقیت ازدواج می شود، نشان می دهد که در ازدواجهای موفق افراد این نه کار را به خوبی انجام می دهند:

۱٫ تمایز عاطفی از خانواده ای که در آن رشد کرده اند، نه در حد قهر(یا جدایی)، بلکه تا حدی که هویت فرد از هویت والدین و خواهران و برادرانش متمایز باشد.

۲٫ همدلی مبتنی بر صمیمیت و همانندی و در عین حال تعیین حد و مرزهایی در حمایت از استقلال هر یک از زوجین.

۳٫ ایجاد رابطه جنسی غنی و لذت بخش و حفاظت از آن در مقابل مزاحمتها و مداخلات محل کار و الزامات خانوادگی.

۴٫ برای زوجهای دارای فرزند، پذیرفتن نقشهای خطیر پدر و مادری و مستحیل کردن تأثیر ورود نوزاد بر پیوند زناشویی و آموختن تداوم کار حفاظت از حریم خصوصی خود و همسر به مثابه یک زوج.

۵٫ رویارویی و مهار بحرانهای اجتناب ناپذیر زندگی.

۶٫ حفظ قدرت پیوند زناشویی حتی در بدبختی. ازدواج بایستی پناهگاه امنی باشد که والدین در آن قادرند تفاوتها، خشم و تضاد خود را ابراز کنند.

۷٫ استفاده از مزاح و خنده در انجام کارها و پرهیز از خستگی روحی و عزلت گزینی.

۸٫ پرورش(تغذیه) یکدیگر و موجبات آسایش هم را برآوردن، ارضای نیازهای طرف مقابل و ابراز تشویقها و حمایتهای مداوم.

۹٫ احساسات عاشقانه اولیه را زنده نگه داشتن و به تصورات عاشقانه صورت شاعرانه دادن، در عین رو در رویی با واقعیتهای جدی تغییرات حاصل در طول زمان.