آوارها را بردارید!

حبیب رضایی

فرض کنید در حال عبور از کنار خیابانی ببینید هم‌وطنی با لباس ژولیده و سرووضع نامرتب کنار پیاده‌رو افتاده و بدنش به‌شدت می‌لرزد. چه می‌کنید؟ طبیعتاً دلتان می‌سوزد. جلو می‌روید. اگر فرصت نداشته باشید او را به درمانگاه ببرید، با اورژانس تماس می‌گیرد یا دست‌کم به او کمک مالی می‌کنید و از او عذرخواهی می‌کنید که نتوانستید او را به درمانگاه برسانید. حالا اگر در این اوضاع و احوال، کسی به شما بگوید خود تو او را به این روز رسانده‌ای، با طرف دست‌به‌یقه می‌شوید و حسابی از خجالتش درمی‌آیید!

 ولی واقعیت ماجرا همین است. یکایک ما در به وجود آمدن چنین وضعیت‌هایی برای هم‌وطنانمان سهم داریم. ما در مجبور شدن برخی زنان و مردان این کشور به تکدی‌گری سهم داریم. در زباله‌گردی همشهری‌هایمان سهم داریم، اما چون این اتفاق آرام‌آرام افتاده متوجه آن نشده‌ایم.

حتماً شما هم شنیده‌اید که اگر یک قورباغه را داخل یک ظرف آب‌جوش بیندازند، سریع بیرون می‌پرد! چون احساس خطر می‌کند. حالا اگر همین قورباغه را داخل یک ظرف آب سرد بیندازند و ظرف را روی شعله‌ گاز قرار بدهند تا آب به‌تدریج گرم شود، قورباغه نگون‌بخت متوجه تغییر ملایم دمای تدریجی آب نمی‌شود و زمانی می‌فهمد که دیگر نمی‌تواند از ظرف بیرون بپرد. پس کم‌کم آب‌پز می‌شود و می‌میرد.

حکایت امروز ما و تقصیرمان از درماندگی هم‌وطنانمان حکایت همین قورباغه است؛ سالانه 25 میلیارد دلار اجناس مختلف به‌صورت قاچاق وارد کشور می‌شود و ما هم آن را می‌خریم. سالانه 2 میلیارد دلار پول به گوشی تلفن‌همراه خارجی می‌دهیم. سالانه 5 میلیارد دلار صرف خرید لوازم‌خانگی خارجی می‌کنیم. سالانه 600 میلیون دلار چای خارجی می‌نوشیم و... اما چون من وقتی برای خرید به بازار می‌روم، فقط یک تلویزیون یا یخچال، یک‌جفت کفش، نیم‌کیلو چای و چندتا دفتر و خودکار می‌خرم، اصلاً متوجه چنین اثر هولناکی نمی‌شوم.

در این فضای آشفته‌ واردات کالاهای مصرفی اساساً جایی برای فروش محصولات تولیدکنندگان داخلی نیست. هم‌وطنان تولیدکننده‌مان آرام‌آرام در حال خفه شدن هستند و ما اصلاً حواسمان نیست. من وقتی به بازار می‌روم و برای منزل خودم یک یخچال یا تلویزیون خارجی می‌خرم اصلاً حواسم نیست که به همین اندازه در بیکار شدن هم‌وطنانم و فقیرتر شدن آن‌ها و مجبور شدن به کارهایی همچون زباله‌گردی سهم دارم.

ما که خیلی‌ وقت‌ها حاضریم از جیب خودمان خرجِ درمان هم‌وطنانمان را بدهیم، چه‌طور حاضر نیستیم با خرید کالای ایرانی زمینه‌ اشتغال و کسب درآمد آبرومند را برای آن‌ها فراهم کنیم؟! ما ایرانی‌ها انسان‌های نوع‌دوستی هستیم. نمونه‌ آشکارش هم آن است که وقتی برنامه‌های پربیننده‌ تلویزیون برای امور خیریه مثل آزادی زندانیان و بیماری‌های خاص و... درخواست کمک می‌کنند، مبالغ هنگفتی جمع‌آوری می‌شود اما همین افراد خیّر و نوع‌دوست وقتی برای خرید به بازار می‌روند...، کافی است باور کنیم تک‌تک خریدهای ما از کالاهای ایرانی در نجات هم‌وطنانمان از زیر آوار اجناس وارداتی مؤثر است.

مجله آشنا، شماره 212، صفحه 17