امر به معروف و نهی از منکر
امام صادق (ع) فرمود: کسی که از امیال خود رهایی نیافته و از بند آفات و شهوات نفس آزاد نگشته و در پناه خدای تعالی داخل نشده و از خطا و اشتباه مصونیت ندارد، صلاحیت امر به معروف و نهی از منکر را نخواهد داشت و هرگاه چنین نباشد، امر به معروف و نهی از منکر او حجتی است علیه خود او (که در قیامت وی را با آن حجت محکوم کنند و مردم را نتواند سودی رساند، چرا که خود عامل بدان نبوده است.
خداوند متعال میفرماید: (آیا مردم را به نیکوکاری امر میکنید، در حالی که خود فراموش کردهاید؟ آن گاه به چنین واعظی گفته شود: ای خائن! آیا خلق مرا از آنچه خود بدان دست یازیدهای، باز خواست میکنی.
نقل است که ابو ثعلبه خشنی، از رسول خدا (ص) درباره این آیه پرسید که: (ای کسانی که ایمان آوردید! خود را حفظ کنید، چرا که گمراهی دیگران شما را زیان نرساند، اگر هدایت شدید). حضرت در پاسخ فرمود: یعنی مردم را به سوی معروف بخوان واز منکر نهی کن و بر آسیب و زحمتی که در این راه به تو میرسد، صبر کن). و آن زمان که مردمان آزمند و پیر و هوای نفس و خودپسندان مستبد در رأی را ببینی که از عالمان و واعظان فرمان برداری نکنند، دست از امر به معروف و نهی از منکر بدار و خود را از کار آنان فارغ ساز و به (اصلاح) خویشتن بپرداز. امر به معروف باید به حلال و حرام آگاه باشد و به آنچه که امر ونهی میکند، عامل. خیر خواه مردم باشد و مهربان ورفیق. آنان را با لطافت و زیبایی بیان، به معروف دعوت کند و تفاوت لق و خوی آنان را بداند، تا در نتیجه، با هر کس به فراخور حالش رفتار نماید. به نیرنگی نفس وفریب های شیطان بینا باشد. بر سختی ومشقتی که بر او میرسد، صابر باشد و نسبت به مردم مقابله به مثل نکند و از آنان شکایت نبرد و تعصب به کار نگیرد و (برای رضای خویش) خشونت نورزد و (در این کارها) نیت را برای خدای تعالی خالص کند. چنانچه مردم با او مخالفت کرده و جفا نمودند، صبر کند و اگر موافقت و پیروی کردند و از وی پذیرفتند، آنان را سپاس گوید و امر خویش به خدا واگذارد و او را بر عیب و نقص خویش ناظر بیند.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید