طمع
امام صادق (ع) فرمود: مرا رسیده است که از کعب الاحبار پرسیدند: صلاح و فساد دین در چیست؟ گفت: صلاح دین در پرهیزکاری و ورع، و فساد آن در طمع است. پرسش کننده بدو گفت: راست گفتی ای کعب! طمع، شراب شیطان است که با دست خویش به خواصش میخوراند. اگر کسی به واسطه آن مست شود، به هوش نیاید، جز در آتش دردناک خدای متعالی در کنار ساقی آن شراب (شیطان). اگر طمع را هیچ عیبی به جز ترجیح دنیا بر آخرت نباشد، همین زشتی، بسی سنگین است.
خداوند عز و جل میفرماید: (آنان همان کسانی هستند که گمراهی را به {بهای} هدایت، و عذاب را به {ازای} آمرزش خریدند...).
امیر مؤمنان (ع) فرمود: به هر کس که بخشش و عطا کنی، امیر او شوی و از هر کس بی نیازی جویی، همسنگ وی شوی و به هر کس اظهار نیاز کنی، اسیر او باشی.
ایمان انسان طمع کار، از او ستانده میشود، در حالی که خود نمیداند، زیرا ایمان میان بنده و طمع بردن در خلق، حائل میشود و به وی میگوید: ای صاحب من! خزاین خدای متعال پر از اشیای گران بهاست و او اجر نیکوکاران را ضایع نمیکند، و آنچه که در دست مردمان است همراه خفت و خواری، پلیدی و بیماری است. آن گاه او را به سوی توکل و قناعت و کوتاه کردن آرزوها و طاعت خدا و یأس از خلق میخواند.
پس اگر آن بنده، به این امور عمل کند، ایمان نیز همراهش بماند، ولی چنانچه نافرمانی کند، ایمان نیز از او جدا میشود.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید