معجزه ای از امام سجاد ـ عليه السلام ـ

مناظره امام سجاد(ع) با عبدالملك مروان

عبدالملك در دوران خلافت خويش، يك سال در مراسم حجّ طواف مي كرد و امام علي بن الحسين ـ عليه السلام ـ نيز پيشاپيش او سرگرم طواف بود و اصلاً اعتنايی به او نداشت؛ عبدالملك كه حضرت را از نزديك نديده بود و او را به قيافه نمي شناخت، از اطرافيانش پرسيد:

«اين مرد كيست كه جلوتر از ما طواف مي كند و به ما اعتنايي نمي كند؟!»

گفتند: «او علي بن الحسين است». عبدالملك در كناري نشست و گفت «او را نزد من بياوريد!» وقتي كه حضرت نزد او حاضر شد،‌گفت «ای علی بن الحسين! من قاتل پدر تو نيستم! چرا نزد من نمي آيی؟»

امام فرمود: «قاتل پدرم دنيای او را فنا كرد، ولي پدرم آخرت او را تباه ساخت؛ اينك اگر تو هم می خواهي قاتل پدرم باشی، باش!»

عبدالملك گفت: «نه مقصودم اين است كه نزد ما بيايی تا از امكانات دنيوی ما برخوردار شوي.»

در اين هنگام امام ـ عليه السلام ـ روي زمين نشست و دامن لباس خود را پهن كرد و گفت:

«خدايا! قدر و ارزش اوليای خود را به وي نشان بده.» ناگهان ديدند دامن حضرت پر از گهرهاي درخشانيست كه چشم ها را خيره مي كند.»

آنگاه گفت: «خدايا! اينها را بگير كه مرا نيازی به اينها نيست!» پس ناگهان تمام جواهرات ناپديد شد.»

هشام از مشاهده اين منظره بهت زده شد و از تطميع امام ـ عليه السلام ـ نااميد گرديد.[1]

پی نوشت:
[1] . قطب راوندي، الخرايج و الجرايح، قم، انتشارات مصطفوي، ص 222؛ الأمين العاملي، السيد محسن، الصحيفه الخامسه، دمشق، مطبعه الفيحاء، 1282 هـ.ق، ص 492.