خود افشایی

فرایندی است که از طریق آن، اطلاعاتی را راجع به خود در اختیار دیگران قرار می‌دهیم. خود افشایی‌ها می‌توانند درباره حقایق یا درباره احساسات باشند. وقتی دو نفر برای اولین بار یکدیگر را می‌بینند، بیشتر احتمال دارد به افشای حقایق(نام، شغل، محل اقامت و...) بپردازند و احتمال انجام شدن اِفشاهای احساسی(من به شما علاقه دارم، من از موسیقی بیزارم و...) توسط آن‌ها کم است؛ اما گاه دیده می‌شود که برخی افراد، آن‌چنان سرد و بی‌عاطفه هستند که در برخورد با دیگران از ابراز هرگونه احساسی خودداری نموده، خود را پشت دیوارهای بی‌اعتمادی مخفی می‌دارند.

عده‌ای هم وجود دارند که به‌محض روبه‌رو شدن با دیگران و در همان ابتدا، به افشاهای عمیق و بیان دیدگاه‌ها و احساسات خود پرداخته، حتی خصوصی‌ترین مسائل خود را با دیگران در میان می‌گذارند. افرادی که در «خود افشایی» افراط‌ و تفریط می‌کنند، در برقراری رابطه با دیگران و حفظ آن، دچار مشکل می‌شوند؛ بنابراین، گرچه خود افشایی یک مهارت مهم در تعامل با دیگران محسوب می‌شود، اما نباید در آغاز برخوردها به ابراز احساسات عمیق خود پرداخت.
 

صراحت و پذیرندگی

هرچه حالت صراحت و پذیرندگی شخص بیشتر باشد، آمادگی او برای تغییر و رشد به‌سوی مراحل بالاترِ کمال و ایجاد روابط صمیمی و دوستانه با دیگران بیشتر می‌گردد و به‌عکس، هرچه پافشاری فرد بر روی نگرش‌ها و دیدگاه‌های شخصی بیشتر باشد، تغییر و رشد وی دشوارتر و روابط وی با دیگران، ناپایدارتر خواهد بود.
 

تصدیق و تأیید

تصدیق و تأیید، یکی از روش‌های ابراز علاقه و اعلام موافقت با اعمال و گفتار طرف مقابل است. وقتی به گفته فرد دیگری گوش می‌دهیم، می‌توانیم با کلماتی چون «خُب»، «بله»، «درسته»، «خیلی خوب»، «می‌فهمم»، «همین‌طور»، «آها» و... احساس علاقه خود را به گفته‌های وی ابراز نماییم.
 

تحسین و حمایت

تحسین، واکنش فراتر از تصدیق یا تأیید ساده و در واقع، نوعی اعلام توافق با گفتار و رفتار طرف مقابل است. برخی کلماتی که تحسین و حمایت فرد را از دیگران نشان می‌دهند، عبارت‌اند از: «خوبه»، «عالیه»، «آفرین»، «چه جالب»، «ادامه بده» و... تأیید و تحسین، تنها از طریق کلامی صورت نمی‌گیرد؛ بلکه لبخندهای گرم، سر تکان دادن‌های مشتاقانه و ارتباط چشمی، از بهترین روش‌های ابراز تأیید و تحسین به‌حساب می‌آیند.

گوش دادن

در تعاملات میان فردی، گوش دادن، اهمیت زیادی دارد. ما برای ابراز احساس همدلی و درک و احترام دیگران باید به گفته‌های آنان توجه کنیم. اغلبِ ما آن‌چنان درگیر افکار و احساسات خود هستیم که واقعاً به چیزهایی که دیگران و حتی دوستان نزدیک ما می‌گویند، گوش نمی‌دهیم. بسیاری از اختلافات موجود در خانواده‌ها، بین همسران، والدین با فرزندان و... ناشی از همین بی‌اعتنایی و گوش ندادن به گفته‌ها و نظرات همدیگر است. ما بیشتر علاقه داریم که در مورد خودمان بگوییم تا به گفته‌های دیگران گوش دهیم. ضمناً توجه داشته باشید كه «ابراز وجود» متكی و منوط به «كشف و شناخت خود» است.

ازاین‌روی، مطالعه در زمینهٔ «خودشناسی علمی» شما را در «شناخت خویشتن» یاری می‌دهد تا بتوانید در موقعیت ابراز وجود، به‌موقع و صحیح عمل كنید. «توانایی سخن گفتن» یا «فن بیانِ» زیرمجموعه «ابراز وجود» است. با دنبال کردن و مطالعه در مباحث عملی و كاربردی در این زمینه می‌توانید هم «خوب صحبت» كنید و نیز «صحبت خوب» داشته باشید،
که اولی ناظر به «روش» و دومی ناظر به «محتوا» است. نقش اطلاعات عمومی و دانش‎هایی جنبی زندگی در توانایی ابراز وجود غیرقابل‌انکار است. کسانی كه اطلاعات وسیعی از محیط خویش دارند، به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای بیش از سایرین می‎توانند وجود خویش را به منصه ظهور برسانند.

توجه داشته باشید به همان اندازه كه نیاز به «خوب سخن گفتن» برای ابراز وجود دارید، نیاز به «خوب شنیدن» از جانب دیگران نیز دارید. اگر بتوانید همواره در ابتدا در جمع‌هایی صحبت کنید که با شما هم‌عقیده و همراه بوده و خوب به حرف‌هایتان گوش می‌دهند لذا اعتمادبه‌نفستان افزایش می‌یابد. ضمناً متوجه این واقعیت باشید كه مطمئن‎ترین راه ابراز وجود، «عمل» است؛ زیرا آنچه در «عمل» از آدمی سر می‎زند به‌مراتب بیش از «سخن» در اثبات لیاقت‌هایتان تأثیر دارد.