عبرت

امام صادق (ع) فرمود: شخصی که از دنیا عبرت گیرد، زندگی‌اش در آن، همچون خفته‌ای است که دنیا را می‌بیند، ولی آن را لمس نمی‌کند، و آن را خوابی بیش نمی‌داند. و از قلب و نفس خود، به واسطه قبیح شمردان اعمال فریفتگان، چیزی را می‌زداید که موجب حساب وعقاب است و چیزی را جای گزین آن می‌کند که او را به خشنودی و عفو خدا نزدیک نماید و با آب زوال، آنچه او را به سوی دنیا می‌خواند و آنچه از دنیا که خود را برای او بیاراسته است، می‌شوید.

 پس عبرت، انسان را وارث سه چیز کند:

۱- علم به آنچه که عمل می‌کند.

۲- عمل به آنچه که می‌داند.

۳- علم به آنچه که نمی‌داند.

عبرت آغازی است که انسان از انجام آن می‌هراسد واندیشیدن در فرجام آن، زهد و بی میلی به دنیا را به وجود آورد. و عبرت آموزی جز برای اهل صفا و بصیرت درست نیفتد. خداوند متعال فرماید: (پس، عبرت گیرید ای صاحبان چشم بینا!). و نیز فرماید: (چشم‌های ظاهر، نابینا نیستند، بلکه دل‌هایی که در سینه (چشم‌های باطن) دارند، کور است). پس آن کس که خداوند چشم قلب و دیدگان او را بگشاید، به حقیقت او را منزلتی رقیع و عظیم بخشیده است.