حرص و آز

 امام صادق (ع) فرمود: در رسیدن به چیزی که اگر رهایش کنی به سوی تو می‌آید و در آن صورت محبوب خداوند باشی، حریص مباش و اگر در رسیدن به خواسته‌ات شتاب ورزی و از توکل به خدا و رضا به قسمت غافل شوی، در درگاه احدیت ناپسند خواهی شد؛ چرا که خداوند جهان را چون سایه تو خلق فرموده که اگر در طلبش روی تو را به سویش می‌کشاند و هیچ گاه بدان نخواهی رسید و اگر ترکش کنی، خود به دنبالت می‌آید و تو راحت خواهی بود.

پیامبر (ص) فرمود: انسان حریص، محروم است و افزون بر آن مذموم درگاه حق است و چگونه محروم نباشد و حال آن که از اعتماد به خدای تعالی گریخته است و بر خلاف فرمایش خداوند رفته است که فرمود: (خدا همان کسی است که شما را آفرید، سپس به شما روزی بخشید، آن گاه شما را می‌میراند و پس از آن زنده می‌گرداند ...).

حریص دستخوش هفت آفت است:

۱) در اندیشه‌ای باشد که به بدنش ضرر رساند و نفعی ندهد.

۲) اندوهی که تمامی ندارد.

۳) رنجی که راحتی ندارد، جز به مرگ.

۴) ترسی که چیزی بدو نرساند جز آن که همواره گرفتار آن باشد.

۵) اندوهی که زندگی را بدون آن که فایده‌ای بدو رساند، مکدر کند.

۶) حسابی که خلاصی از آن نیابد و پیوسته سرگرم رسیدگی بیهوده به آن باشد.

۷) عقاب و کیفری که راه فرار از آن نداشته باشد )چرا که حرص، انسان را به ارتکاب گناه وا می‌دارد).

شخصی که بر خدای تعالی توکل دارد، شب و روز را می‌گذراند، در حالی که در پناه خدای تعالی و عافیت و سلامتی است و خدا در کفایت امور او تعجیل فرموده و درجاتی برایش فراهم کرده که فقط خود بدان عالم است. حرص، آبی است که از روزنه خشم خدای تعالی جاری است. و چون بنده‌ای از یقین محروم نباشد، حریص نخواهد بود ویقین، زمین اسلام و آسمان ایمان است.