آسایش و راحتی
امام صادق (ع) فرمود: مومن را راحتی و آسایش حقیقی نباشد، جز در لقای خداوند متعال. ولی آسایش دنیایی در چهار چیز است: خاموشی و سکوتی که به وسیله آن حال قلب و نفس خویش و آنچه را که میان تو و خالق خویش (چون ایجاد تو از عدم وسایر عجایب آفریدگار( میگذرد، بشناسی؛ عزلتی که بدان وسیله از آفات ظاهری وباطنی زمان نجات بیابی؛ گرسنگیات که شهوات و وسواس را به واسطهاش بمیرانی؛ و شب بیداریای که قلبت را بدان نورانی کنی و طبعت را صفا و روحت را پالایش دهی. پیامبر (ص) فرمود: هر کس شب و روز از شتر مردم در امان، و از سلامت بهره مند باشد و روزی و طعام روزش نیز فراهم آید، گویی خیر تمامی دنیا، بدو روی آورده است. وهب بن منبه میگوید: در کتابهای اولین و آخرین آمده است: ای قناعت! عزت وبی نیازی با تو همراه است، پس آن کس با تو باشد، رستگار است. ابوالدرداء گفته است: آنچه خداوند برای من مقدر و مقسوم فرموده، از دستم نرود، اگر چه دستخوش باد باشد. ابوذر (ره) گفت: آبروی کسی که به خدایش مطمئن نباشد، میرود؛ اگر چه به جایی بس مستحکم پناه برد. پس زیان کارتر و خوارتر کسی است که خداوند را در آنچه برایش پیش از آفریدن جهانیان تضمین کرده و متکفل شده، در عین حال او را تصدیق نکند و با آگاهی از این امر، بر توان و تدبیر و کوشش و سعی خویش دل بندد و بر آنها متکی باشد، [به یقین] به حدود و حریم پروردگارش تجاوز کرده است.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید