در رابطه با اهمیت روزه روایت ها وارد شده است و بسیار بر آن اصرار شده خوب مگر این تشنگی و گرسنگی چه اهمیتی دارد که در قرآن و فرمایشات پیامبر اکرم و ائمه معصومین تا به این حدسفارش شده در پس این پرده و رنج روزه چه پنهان است؟

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود :روزه سپر آتش است 1و نیز فرمودند :

روزه دار تا آن زمان که غیبت مسلمانی را نمی کند در حال عبادت است ، هر چند که در بسترش خوابیده باشد.2

و در حدیث قدسی آمده :

روزه برای من است و من به آن جزا میدهم و برای روزه دار دو شادی است ، هنگامی که افطار می کند ، و هنگامی که پروردگار عزوجل خویش را ملاقات می کند. قسم به کسی که نفس محمد صلی الله علیه و آله در دست اوست دهان بدبوی روزه دار در نزد خداوند معطر تر از عطر مشک است.3

امام موسی کاظم علیه السلام فرمود :

اگر روزه دارید قبل از ظهر بخوابید زیرا که خدای تبارک و تعالی ،‌روزه دار را به هنگام خواب اطعام می کند و می نوشاند.4

برخی از بزرگان گفته اند :

اگر روزه هدفی جز ارتقاء از پستی های نفس حیوانی به اوج روحانیت ملکوتی نداشت انسان را از این فضل و بزرگی کفایت می کرد. در حالی که روزه سپری از آتش جهنم است . زیرا که روزه ،‌آتش شهوت و غضب را که آتش درون انسان در دنیا بوده و منشاء آتش اخروی می باشد را خاموش می کند. و به همین جهت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در حدیث فوق فرمودند : تا زمانی که غیبت مسلمان را نکند، در عبادت است. به خاطر این که غیبت خوردن گوشت مرده است .5 پس نوعی خوردن و اکل می باشد که به واسطه آن بدن قوی می گردد.

و با وجود اینکه همه عبادات از آن خداست ، ‌خداوند فرموده که : روزه از برای من است. به همانگونه که زمین از آن خداست ،‌ولی خداوند ،‌کعبه را نیز اختصاصا برای خود می داند. سر این مطلب دو نکته است:

نکته اول : همه عبادات ،‌در نظر گاه مردم است ولی روزه از آنجا که فقط ترک کردن و خود نگهداری است و در آن عمل نیست که به مشاهده دیگری در آید و نیتی درونی می باشد بدین جهت جز خداوند بر آن آگاه نیست.

نکته دوم : شهوات که ابزار شیطانند ، با خوردن و آشامیدن قوت می یابند و چون روزه ،‌خودداری از خوردن و آشامیدن است، پس در حقیقت روزه قهر دشمنی با دشمن، شیطان و شهوات می باشد. به همین منظور پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند:

شیطان در رگهای فرزندان آدم به مانند خون جریان می یابد . پس مجاری آن را به وسیله گرسنگی سد کنید.6

شهوات مرتع و چراگاه شیطان است . و دیگر ، ‌بوی بد دهان است که در نزد خداوند مطبوع تر و خوشبوتر از بوی مشک می باشد.

روزه سپر آتش است .پس چون یکی از شما روزه دار بود ،‌دشنام ندهد و ازسر جهل سخن نگوید و آن هنگامی که کسی باوی به نزاع برخاست یا به او ناسزا گفت بگوید که روزه ام .

برای آنکه روزه و بدبویی دهان به دنبال آن ،‌سبب پاکی روح است که نزد خداوند می باشد ، زیرا که آنچه در نزد انسان است بدن و جسم انسانی است نه روح او و خدای تبارک و تعالی در این آیه به آن اشاره فرموده است:

آنچه نزد شماست همه نابود خواهد شد، آنچه نزد خداست باقی می ماند.7

مرتبه پاکی روح کجا و پاکی و خوشبویی مشک؟! زیرا که پاکی روح ، روحانی و عقلی و معنوی است ، و خوشبویی مشک جسمانی و حسی و صوری می باشد.

در باره مراتب روزه، ‌ابو حامد غزالی ، مطالبی را بیان می کند که خلاصه آن این است :8

بدان برای روزه سه درجه است : روزه عموم ،‌ روزه خصوص و روزه خصوص خصوص.

1- اما روزه عموم – نگهداری شکم و فرج از شهوات است .

2- اما روزه خصوص نگهداشتن گوش و چشم و زبان و دست و پا و سایر جوارح از گناه است ،‌که شش مطلب کامل می گردد:

اول : پوشاندن چشم و نگه داشتن آن از افتادن به نگاهی که گناه یا مکروه است ، ‌بلکه هر چه قلب را مشغول می دارد و از ذکر خدای متعال منحرف می کند . رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:

نگاه تیری مسموم از تیرهای ابلیس است ،‌پس کسی که نگاه را از ترس خدا ترک نماید ،‌ خداوند به ایمانی عطا می کند که حلاوت و شیرینیش را در قلبش می یابد.

و نیز فرمود :

پنج چیز روزه دار را افطار می دهند ، ‌دروغ ، غیبت ، سخن چینی ، سوگند دروغ، و نگاه از روی شهوت.9

دوم: حفظ زبان از سخن بیهوده و دروغ و غیبت و سخن چینی و فحش و ستم و خصومت و ریاکاری .

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود:

روزه سپر آتش است. پس چون یکی از شما روزه دار بود، ‌دشنام ندهد و از سر جهل سخن نگوید و آن هنگامی که کسی با وی به نزاع برخاست یا به او ناسزا گفت بگوید که روزه ام.10

شهوات ابزار شیطانند ، با خوردن و آشامیدن قوت می یابند و چون روزه ،‌خودداری از خوردن و آشامیدن است ، پس در حقیقت روزه قهر دشمنی با شیطان و شهوات می باشد.

سوم: بازداشتن گوش از استماع محرمات. چون هر چه که سخن حرام باشد، گوش دادن آن نیز حرام است ،‌ خدای متعال می فرماید: شنوندگان دروغ و خورندگان مال حرام .11

و پیامبر اکرم فرمودند : غیبت کننده و شنونده هر دو شریک در گناهند.12

تغذیه در روزه داری

چهارم : نگاه داشتن بقیه اعضاء بدن از بدی ها و نگاه داشتن شکم از خوردن غذای شبهه ناک به وقت افطار. زیرا که روزه از حلال (بازداشتن خود از حلال) و افطار با حرام ، معنای صحیحی ندارد. مانند این می‌باشد که قصری به پا شود و فورا منهدم شود یا دارویی جهت معالجه خورده شود و بلافاصله سمّ مهلک بنوشد. چون محرمات ، سمومی هستند که دین را هلاک می کنند ،‌و روزه داروی انسان است . و دارو با سم ، ‌نفعی در بر ندارد. پیامبر فرمود: چه بسیار روزه داری که برایش بهره ای از روزه داری غیر از گرسنگی و عطش نیست.

پنجم : در وقت افطار ، ‌در خوردن زیاده روی نکند و شکم را پر نکند زیرا که هیچ ظرفی در نزد خداوند،‌ مغضوب تر از شکم پر – حتی از حلال –نیست . چگونه می شود که فردی روزه داشته باشد ، ‌با دشمن خدا (شیطان) مبارزه کند و با هوای نفس ستیزه کرده ، ‌تقوای الهی را نگه دارد و تا شب، ‌خود را از شهوات نگه داشته، ‌پس از افطار، آن را تهییج نماید و رغبت نفس را بیشتر سازد و آن را از لذات انباشته گرداند؟ و البته بهتر و برتر آن است که نفس را در خوردن از عادت همیشگی برحذر داشته و یا اینکه روزه دار غذای همیشگی خود را بخورد و از پرخوری پرهیز نماید.

ششم : قلب روزه دار بعد از افطار ، ‌مابین امید و ترس ، ‌مضطرب و نگران باشد، چون نمی داند که آیا روزه اش قبول شده است ،‌که از مقربین باشد ، یا اینکه رد شده و مورد خشم الهی قرار گرفته است؟

و اما دنباله سخن ابوحامد غزالی :

3- روزه خصوص خصوص: روزه قلب از توجه داشتن به پستی ها و افطار دنیایی و دور نگه داشتن آن از غیر خدا می باشد. افطار این روزه ،‌به فکر در باره دیگر مسائل دین و آخرت و آن مسائلی از دنیاست که نقص برای دین دارد زیرا که این چنین تعلق دنیوی ، توشه آخرت است.

........................................................................................
منبع: بنیادهای اخلاق اسلامی ، علامه سید عبدالله شبر

[1]. من لا یحضره الفقیه ج 2 فضل الصیام ص 74
[2] .همان
[3] .همان ص 75
[4] .اصول کافی ، کتاب الصیام ،‌ج 4،‌ص 65،شماره 14
[5] .اشاره به آیه 12سوره مبارکه حجرات
[6] .صحیح بخاری ، ج 3، ص 62، مسند احمد ج 3 ص 156
[7] .سوره نحل آیه 96
[8] .احیاء العلوم ،‌ج 1 ، ص 234
[9]. احیاءالعلوم ج 1 ص 234
[10] مسند احمد ج 2 ص 306
[11] سوره المائده آیه 43
[12] محجة البیضاء ج 2 ص 132به نقل از جامع الاخبار باب الغیبه