غروی اصفهانی – مهدی (1303- 1365ق)
آيتالله ميرزا مهدی غروی اصفهانی فرزند ميرزا اسماعيل در اصفهان زاده شد. مقدمات را نزد پدر و ديگر علمای اصفهان خواند، در 12 سالگی راهی نجف شد و به توصيهی آقا رحيم ارباب در آنجا با آيتالله سيد اسماعيل صدر مرتبط شد و اصول را نزد آخوند خراسانی و فقه را در آستان سيدمحمد کاظم يزدی فرا گرفت.
سير و سلوک شرعی را از مرحوم صدر آموخت و با مبانی فکری و سلوکی سيد احمد کربلايی، شيخ محمد بهاری همدانی آشنا شد. پنج سال در محضر درس ميرزای نائينی نشست و در 35 سالگی از وی اجازهی اجتهاد گرفت که مورد تأييد آقا ضيای عراقی و سيد ابوالحسن اصفهانی و شيخ عبدالکريم يزدی نيز واقع شد. از حدود 30 سالگی، و در پی تحولی روحانی، بر آن شد که ميان قرآن و عترت از يک سو و انديشههای بشری از سوی ديگر، تفکيک کند و هر يک را در جای خود مورد بررسی قرار دهد.
وی سال 1340 ق به مشهد آمد و در حوزهی علميهی اين شهر به تدريس پرداخت، و با تلاش خود موفق شد که به مکتب معارف اهل بيت عليهم السلام در اين حوزه رونق روزافزونی بخشد. باور او اين بود و برای اين مکتب مجاهدت فراوانی کرد که «جز راه اهل بيت (ع) هر مسير ديگری به گمراهی میانجامد و هر کس که هدايت را از غير آل محمد (ص) بجويد، به آن نخواهد رسيد.
ميرزا مهدی اصفهانی شاگردان بسياری را بر پايهی اين مکتب پرورش داد؛ به گونهای که او و جمع دانشآموختگان مکتب فکریاش به پيروان مکتب تفکيک شهره شدهاند و هم اينک در حوزهی فکری تشيع از وزن سنگينی برخوردار هستند.
ايشان در روز جمعه 20 ذیحجه 1365 ق بر اثر سکتهی قلبی درگذشت و و زير طاق جنوبی رواق دارالضيافه حرم امام رضا(ع) دفن شد.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید