1- از لحاظ شرعی؛ بودن و خوابیدن فرزندان در اتاق والدین به خودی خود ایرادی ندارد، اگر چه در صورت امکان از جهت تربیتی بهتر است از کودکی اتاق فرزندان را جدا کنند تا این مسئله برای آنها طبیعی شده و در سنین بالاتر که با مسائل جنسی آشنا می‌شوند، سبب حساسیت آنها نشود و طبیعی است که در این باره نمی‌توان توصیه‌ای کلی داشت، بلکه پدر و مادر با توجه به وضعیت مالی خود، وضعیت جسمی و روحی کودک و ... به تصمیم مناسب برسند.

 2. البته روابط زناشویی و ارتباطات ویژه همسران باید در مکانی باشد که فرزندان در آن‌جا حضور ندارند؛ زیرا در غیر این صورت، ممکن است پیامدهای ناگواری – مانند تضعیف جایگاه والدین نزد فرزند، بلوغ زودرس، میل به گناه و ...- را به همراه داشته باشد.

 امام صادق(ع) از پیامبر اسلام(ص) نقل می‌کند: «اگر در اتاقی که کودکی در آن بیدار است با همسر خود همبستر شوید (آمیزش کنید) موجب می‌شود که کودک روی رستگاری را به خود نبیند. حضرت می‌فرمایند: امام سجاد(ع) زمانی که قصد آمیزش با همسرش را داشت، خدمت‌کاران را از اطاق بیرون می‌کرد، پرده را می‌کشید و در خانه را قفل می‌کرد.[1]

 این روایت در بیان آداب و شرایط زمانی و مکانی آمیزش است، نه علت تامه برای بیان انحراف فرزندان. در جامعه‌ای که مردم از حداقل‌های امکانات رفاهی برخوردار بودند، شاید گاه اتفاق می‌افتاد که توجهی به رعایت مسائل زناشویی نداشته باشند؛ از این‌رو آن جامعه اقتضا داشت پیشوایان دین مردم را به رعایت مسائل تربیتی تذکر دهند؛ لذا گاه با بیان عواقب و پی‌آمدهای برخی از مسائل سعی در تعلیم و آموختن مسائل به آنان داشتند. مسئله آداب و شرایط مکانی و زمانی آمیزش نیز در همین راستا قابل تحلیل است.

پیامبر اسلام(ص) در این روایت در مقام بیان علل انحراف از مسیر رستگاری نیستند، بلکه در صدد بیان رعایت مسائل آمیزشی است و یکی از شرایطش این است که باید به دور از حضور دیگران حتی کودکان و نوزادانی باشد که شاید درکی از این مسئله ندارند. بدیهی است این حکم، حکمی نیست که به صورت برگشت‌ناپذیر شامل افرادی هم شود که به صورت اتفاقی با چنین صحنه‌هایی برخورد می‌کنند. بر این اساس، آنان نباید از این مسئله چندان نگران باشند.