قهر؛ گناه كبيره

(گفتاری از استاد حجت‌الاسلام‌والمسلمین فرحزاد)

قهر كردن از گناهان كبيره است و تعابیر تند و قابل‌تأملی در روايات اسلامي در مذمت قهر آمده است. برخي از اين تعابير در احاديث و روايات از اين قرار است:

«دو مسلمان و مؤمني كه با هم قهر كنند، مؤمن و مسلمان واقعي نيستند.»،‌

«آتش جهنم به دو مسلماني كه با هم قهر كنند،‌ نزديك‌تر است.»،

«قهر كردن مانند ريختن خون يك مؤمن است.»

و روایت‌هاي دیگر که همگي نشان‌دهنده تبعات تكان‌دهنده قهر هستند. مرحوم دولابي در اين خصوص مي‌گفت‌: من در خانه‌اي كه اعضاي آن با يكديگر قهر باشند، نمی‌توانم بخوابم؛ چراكه رحمت خدا از آن خانه دور می‌شود. مؤمن بايد در مواجهه با ظلم، در قدم اول از راه صحيح و قانوني و شرعي برای احقاق حقش تلاش کند، اما اگر شرایطی پيش آمد كه مؤمن از راه صحیح و قانونی و شرعی نتوانست احقاق حق كند، چند راه وجود دارد:

یک‌راه اين است كه آن را به خدا واگذار كند. راه ديگر اين است كه بدانيم ظالم وسیله امتحان ماست. همه امور دست خداست و در پس اين قضا و قدر تلخ، حکمت‌ها و مصلحت‌هایی وجود دارد؛

بنابراين ظلمي که در حق ما می‌شود ما را با شكست دلمان به ياد خدا می‌اندازد یا گاهی ما را از شرك نجات مي‌دهد و به ما تلنگر مي‌زند كه امیدمان تنها به خدا باشد. بايد باور کنیم كه اگر كسي كار خيري مي‌كند، خيرش به خودش می‌رسد و اگر كار شري انجام می‌دهد، شرش به خودش بازمی‌گردد.