آداب سلام

امام صادق (ع) فرمود: سلام گفتن در انتهای هر نماز، به معنای ایمنی است و بدین معناست که امر خدای متعال و سنت پیامبر (ص) را با خضوع و خشوع ادا کرده است، پس او از بلای دنیا و آخرت ایمن باشد. سلام، اسمی است از اسمای خداوند متعال که آن را در خلقش به ودیعت نهاده تا در معاملات و امانات و روابط خود از آن بهره جویند و در دوستی و معاشرت خویش صادق باشند. و چنانچه بخواهی سلام را در همان جا که باید به کار بری و معنای واقعی اش را ادا کنی، باید از خدا بترسی و دین، قلب و عقلت را سالم نگه داری و آن را به ظلم و تاریکی گناهان آلوده نکنی و فرشتگان حافظ خویش (کرام الکاتبین) را با کردار بد ناراحت و ملول و از خود بیزار نکنی، سپس دوستت و دشمنت از تو نرنجد؛ چرا که اگر نزدیکان از دستش در امان نباشند، آن که از دورتر است مسلما از دست او در امان نخواهد بود. پس کسی که سلام را در این مواضع مراعات نکند، نه سلامش فایده ای دارد ونه تسلیمش . او در سلامش کاذب است، اگر چه خلق را بسیار سلام گوید. و باید بدانی که مردمان همواره دستخوش آزمون اند یا در دام محنت گرفتارند. آن که به نعمت آزمون شود، باید شکر نعمت گوید و آن که به سختی دچار است، باید صبر پیشه سازد. بدان که کرامت در بندگی خدا و خواری در نافرمانی از اوامر اوست و راهی به رضوان و رحمت خداوند نباشد، جز به مدد فضل وبخشش او؛ و هیچ وسیله ای برای دست یابی به طاعتش، جز به واسطه توفیق الهی فراهم نگردد و هیچ شفیعی در پیشگاهش نیست، جز به اذن ورحمتش .