آداب شروع نماز

امام صادق (ع) فرمود: چون به قبله روی کنی، دل از دنیا، تعلقات آن و خلق برگیر و قلب خویش را از هر چیزی که از پرداختن به خدای متعال بازت دارد، تهی کن. با چشم دل به عظمت خداوند عزّ وجلّ بنگر و به یاد ایستادنت در محضر او باش. خدای تعالی فرماید: (آن جاست که هر کس آنچه را از پیش فرستاده است می‌آزماید، و به سوی خدا، مولای حقیقی خود باز گردانیده می‌شوند...) و بر پای بیم و امید بایست و چون تکبیر گفتی، هر چه را که میان آسمان‌های رفیع و زمین است، جز کبریای او کوچک و خوار شمار؛ چرا که خدا بر قلب بنده‌ای که تکبیرش می گوید، آگاه می‌باشد و چون دریابد که در آن، چیزی است که با تکبیر حقیقی‌اش منافی است، می‌فرماید:

(ای دروغ گو! آیا مرا فریب می‌دهی؟! به عزّت و جلالم سوگند که تو را از شیرینی یادم محروم کنم و تو را از مقام قربم دور سازم و از درک خوشی و لذت مناجاتم باز می‌دارم).

بدان که خدای تعالی، به خدمت تو محتاج نیست و از تو و عبادت و دعایت بی نیاز است. او به فضل خود تو را خواند، تا ببخشایدت، و از عقوبت خویش دورت کند، و از برکات عطوفت و مهربانی خود بر تو افشاند، و به راه رضایش هدایتت کند، و در مغفرت خویش را بر تو بگشاید. اگر خداوند چند برابر آنچه که از آغاز تا به حال آفریده بیافریند، برای او هیچ تفاوتی ندارد که آن‌ها همگی کفر ورزند و یا موحّد باشند. پس او را در عبادت آفریدگان، چیزی نباشد جز این که از باب لطف و به پاس عبادت ناچیز آنان، مراتب والایی به ایشان عطا نماید. از این رو، شرم و ناتوانی را تن پوش خود ساز. و در حمایت سلطان و قدرت او درآی تا از خوان نعمت الهی بهره‌ها بری و مدد از او جو و به او پناه ببر.