ترمز داشته باشیم

حجت‌الاسلام و المسلمین پسندیده

تصور می‌کنیم اگر زیاد کار کنیم تا درآمد بیشتری داشته باشیم، این درآمد بیشتر به رضایت در زندگی زناشویی منجر می‌شود، درحالی‌که چنین نیست.
اگر اندازه کار کردن به لحاظ زمانی (خانم‌ها می‌توانند تصدیق کنند) از یک‌زمان منطقی و معقول افزایش پیدا کند، درست است که در ظاهر درآمد افزایش می‌یابد اما مصرف آن زندگی هم افزایش پیدا می‌کند، چرا؟ چون این آقا به‌جای این‌که عواطف فرزند و همسر خود را پاسخ دهد، کار کرده است. برای تأمین این نیاز عاطفی، از پول استفاده کرده، برای این‌که آن‌ها را ساکت کند، پول بیشتری خرج کرده است. یعنی به‌قول همان ضرب‌المثل معروف «از قضا سرکه‌انگبین صفرا فزود» اگر از یک حدی فعالیت و تلاش برای اقتصاد زندگی بالاتر برود، دقیقاً نتیجه معکوس می‌دهد و به‌جای آن‌که عواطف مثبت همسران را افزایش دهد، منجر می‌شود به بی‌عاطفگی همسران.

به‌لحاظ اقتصادی، افزایش درآمد، مصرف را بالا می‌برد و عواطف را پایین. خانم‌ها بیشتر می‌توانند دراین‌باره نظر بدهند. گاهی وقت‌ها انسان حاضر است با درآمدی کمتر اما عاطفه‌ای بیشتر زندگی کند و احساس رضایت داشته باشد. خانم‌ها باید خودشان به این مسئله توجه داشته باشند که درخواست کار اضافه به‌گونه‌ای که فرصت را برای ایجاد فضای عاطفی از همسران بگیرد، مخالف تأمین عاطفه است. باید تعادلی برقرار شود که در منابع اسلامی هم آمده است. در روایات ما آمده که نفس انسان به‌گونه‌ای است که وقتی روزی‌اش تأمین شد، آرام می‌گردد، سکونت پیدا می‌کند، این آرامش همیشه «الا بذکر الله تطمئن القلوب» نیست تأمین نیازهای زندگی ما هم هست. وقتی‌که نیازهای مادی ما تأمین شد احساس آرامش می‌یابیم و آن‌وقت فضا برای عواطف میان همسران و فرزندان و کلاً مجموعه خانواده هم بیشتر خواهد شد. خود تلاش کردن یک مسئله مهم است، اما باید در میزان کار کردن ترمز بگذاریم.