مثل بهار

بهار تربیت دارد، تربیت شده است؛ به همین خاطر به وقت خود می‌آید و وقتی هم که می‌آید کار خودش را می‌کند.

پاییز هم همین طور.

آسمان هم تربیت شده است که ببارد. زمین هم تربیت شده است که بروید. اساساً همه چیز در این عالم تربیت یافته است؛ حتی خود انسان هم تربیت یافته است. انسان وقتی به دنیا می‌آید تربیت شده است.

ندیده‌ای بچه‌ها چه خالص و بی ریا هستند و هرگز تظاهر نمی‌کنند، اما افسوس که ریا و تظاهر را می‌بینند و این تربیت را از دست می‌دهند.

ندیده‌ای بچه‌ها چقدر صادق و معصوم‌اند؟ مگر نمی‌گوییم حرف راست را از بچه‌ها باید شنید.

اما همین بچه‌های راست و درست، وقتی از بزرگترها دروغ و فریب می‌بینند، راستگویی و راست بودن را فراموش می‌کنند.

ندیده‌ای بچه‌ها چه صمیمی و بی کینه‌اند؟ آن‌ها کینه جویی را از ما می‌بینند و یاد می‌گیرند.

ندیدهای بچه‌ها چه شاداب‌اند و هیچ غم و اندوهی ندارند؟ اما بزرگ که می‌شوند غم و غصه‌ها را می‌بینند و مثل ما افسرده می‌شوند.

ندیده‌ای بچه‌ها چقدر کنجکاوند و دنبال دانستن؟ اما با برخوردهای ما سرخورده می‌شوند و نسبت به دانش و آموختن بی علاقه و بی انگیزه می‌شوند.

ندیده‌ای بچه‌ها چه ساده‌اند... و هر چه بزرگ‌تر می‌شوند پیچیده و پیچیده‌تر می‌شوند.

پس همه چیز تربیت یافته است. و این تربیت‌ها به دست خداوند صورت پذیرفته است. از این رو او را «رب العالمین» یعنی مربی هستی می‌نامیم.

و اگر او را می‌ستاییم و می گوییم «الحمد لله»، به خاطر همین است؛ یعنی حمد ما تنها به خاطر بخشش و بخشندگی او نیست، بلکه تربیت او نیز شایسته ستایش است.