یاد خدا
امام صادق (ع) فرمود: کسی که به حقیقت ، دل مشغول یاد خدای تعالی باشد، مطیع است و کسی که از او غافل باشد، عاصی. طاعت، نشان هدایت است و معصیت، نشان گمراهی. ریشه این دو، به یاد خدا بودن و غفلت از اوست.
پس قلب خویش را قبله زبانت قرار ده که هیچ حرکت و جنبشی نکند جز با اشارت قلب و موافقت عقل ورضای ایمان؛ چه خدای تعالی به نهان و آشکار تو و آنچه که در سینه ها می گذرد آگاه است، چه رسد به کارهای آشکار بندگان.
چنان باش که گویی روحت از بدنت جدا شده و در عرصه محشر هستی و مورد بازخواست قرار گرفته ای. از هر چه که خدایت با امر و نهی و وعده و وعيدش، تو را مکلف کرده غافل مباش و خود را به غیر آن مشغول مکن. قلب خویش را با آب اندوه و ترس شست و شو بده و چنان خدای تعالی را به پاس یاد کردن او از تو که نه از سر نیاز به توست یاد کن. ذکر و یاد او از تو، بسی با شکوه تر،خوش تر، والاتر، کامل تر، و دیرینه تر از ذکر و یاد تو از اوست و پیش از آن که تو ذکرش کنی، او به یاد تو بوده است.
حال که دریافتی که خداوند از تو غافل نیست، خضوع، حيا و شکستگی پدیدار می شود، و از همین جا می توانی کرم و فضل ازلی اش را بنگری و عبادت و طاعتت نزد تو اگر چه بسیار باشد در مقایسه با منت و لطف او، كم و اندک می نماید، و در این صورت، عبادتت در پیشگاهش خالص می گردد. هرگاه از نعمت های خداوند غفلت ورزی و عمل خویش را بزرگ پنداری، ریا، خودپسندی، سفاهت و بدبینی نسبت به خلق بر تو عارض می شود که این، فراموش کردن فضل و کرم اوست که جز دوری از خدا حاصلی نباشد و جز بیگانگی با او ثمری ندهد.
ذکر دو نوع است: ذكر خالص که قلب با آن همراهی کند و ذکر صادق که خدا را با آن صفاتی که می خواند، پذیرفته باشد؛ چنان که رسول خدا (ص) {به خداوند} عرضه داشت: (ستایش و ثنای تو را نتوانم به بیان و شمارش آورم. تو همان گونه ای که خود ثنای خویش گفته ای).
پس رسول خدا (ص) برای ذکر خدای تعالی، در علم و آگاهی خود مقداری معین را تعیین نفرمود که در برابر ذکر خداوند عزوجل از خویش، بتواند قرار بگیرد. بنابراین، کسان دیگر که مقامشان از پیامبر (ص) پایین تر است، سزاوارتر به اقرار به عجز می باشند .. پس باید دانست که مادام که خداوند به بنده ای توفیق ذکر ندهد، او توان ذکر گفتن و به یاد او بودن را ندارد.
نظرات 0
شما هم میتوانید در این مورد نظر دهید